έφευγε και ξεχνούσα πάντοτε τον τρόπο της φυγής της...

Ήταν ήλιος ήταν πρωί όταν τραγουδούσα

Όταν μόνος μου έσκαβα ένα δικό μου χώμα

Καὶ δεν τη σκεφτόμουνα πια εκείνη...

Γιάννης Σταύρου, Γυναίκα μόνη στη βροχή, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Γιώργος Σαραντάρης

Ήταν γυναίκα, ήταν όνειρο

Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ

Ὁ ὕπνος μ' ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια

Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα

Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα

Μοῦ 'λέγε πὼς μ' ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ

Μοῦ 'λέγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου

Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της

Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία

Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα

Τ' ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της

ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της

Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει

Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα

Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα

Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη