Πέπλα νυχτερινά τούς σκεπάσαν

Στο πιο βαθύ ιερό, στα άδυτα του νου αποτραβήχτηκε του κόσμου η ψυχή. Να περιμένει εκεί την χαραυγή...

 

Γιάννης Σταύρου, Νυχτερινό με καράβια, λάδι σε καμβά

Νοβάλις
Ύμνοι στη νύχτα
(απόσπασμα)

Προς το τέρμα του πορεύτηκε ο αρχαίος κόσμος. Μαράθηκαν της νιότης οι χαρούμενοι κήποι. Στα ύψη, προς τον ελεύθερο, ανάστατο χώρο στράφηκαν οι ενήλικες άνθρωποι. Οι θεοί κι οι ακόλουθοί τους χαθήκαν. Μόνη κι άζωη στάθηκε η νύχτα. Με σιδερένια δεσμά την καθήλωσε το αυστηρό μέτρο κι ο ψυχρός αριθμός. Σαν των ανέμων τη σποδό σε λόγια ζοφερά θρυμματίστηκε της ζωής η απροσμέτρητη άνθηση. Δραπέτευσαν η φαντασία η μάγισσα κι η ορκισμένη πίστη, οι οδοιπόροι των ουρανών. Παγερός βοριάς έπνευσε άφιλος πάνω απ' τους πετρωμένους αγρούς και στους αιθέρες πήρε να ξεθυμαίνει των θαυμάτων η πετρωμένη πατρίδα. Γέμισαν κόσμους φωτεινούς τα μήκη τ' ουρανού. Στο πιο βαθύ ιερό, στα άδυτα του νου αποτραβήχτηκε του κόσμου η ψυχή. Να περιμένει εκεί την χαραυγή της βασιλείας του κόσμου. Δεν ήταν πια το φως οίκημα των θεών και ουράνιο σημάδι. Πέπλα νυχτερινά τούς σκεπάσαν. Η νύχτα έγινε της αποκάλυψης η κραταιά αγκαλιά. Σ' εκείνην στράφηκαν ξανά οι θεοί...

(μετ. Κώστας Κουτσουρέλης)

αλλά δεν τολμούν...

Τους είπαν να διαλέξουν: 
να γίνουν βασιλιάδες ή αγγελιαφόροι βασιλιάδων. Σαν τα παιδιά ήθελαν όλοι να είναι αγγελιαφόροι. Γι' αυτό υπάρχουν τόσοι πολλοί αγγελιαφόροι· τρέχουν μέσα στον κόσμο και φωνάζουν ο ένας στον άλλο, αφού δεν υπάρχουν βασιλιάδες, τις αγγελίες που έχουν καταντήσει χωρίς νόημα. 
Ευχαρίστως θα τερμάτιζαν την άθλια ζωή τους, αλλά δεν τολμούν, εξαιτίας του υπηρεσιακού όρκου.
                                                                                                   Φραντς  Κάφκα

Γιάννης Σταύρου, Το λιμάνι πήρε κόκκινο χρώμα, λάδι σε καμβά

μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά...

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος...

Γιάννης Σταύρου, Ροτόντα Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Κ.Π. Καβάφης
Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης

Άρεσε γενικώς στην Aλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Aριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ’ όνομά του, κ’ η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Aγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ’ οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ’ έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ’ οι Aλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.

Γι’ αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ’ έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

Τι σημαίνει για μένα να είμαι συγγραφέας;

.. να είμαι πιστός στη φαντασία μου. Όταν γράφω κάτι, το σκέφτομαι όχι ως πραγματικά αληθινό, αλλά ως αληθινό ως προς κάτι βαθύτερο...

Γιάννης Σταύρου, Βιβλίο και τριαντάφυλλα, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Η τέχνη του στίχου
(απόσπασμα)

Θεωρώ τον εαυτό μου κυρίως αναγνώστη. Όπως γνωρίζετε, έχω τολμήσει την περιπέτεια της γραφής. Αλλά πιστεύω πως αυτά που έχω διαβάσει είναι πολύ πιο σημαντικά απ’ αυτά που έχω γράψει. Γιατί κάποιος διαβάζει αυτά που του αρέσουν. Ωστόσο γράφει όχι αυτά που θα ήθελε να γράψει, αλλά αυτά που είναι ικανός να γράψει… Τι σημαίνει για μένα να είμαι συγγραφέας; Σημαίνει απλώς το να είμαι πιστός στη φαντασία μου. Όταν γράφω κάτι, το σκέφτομαι όχι ως πραγματικά αληθινό, αλλά ως αληθινό ως προς κάτι βαθύτερο. Όταν καταστρώνω μια πλοκή, τη γράφω γιατί κατά κάποιον τρόπο πιστεύω σ’ αυτήν — όχι όπως πιστεύει κάποιος στην ιστορία αλλά όπως πιστεύει σε ένα όνειρο ή σε μιαν ιδέα.

η ελευθερία δεν είναι ανταμοιβή, ούτε παράσημο...

 .. Αρνούμαι την καλή πρόθεση, το έντιμο λάθος, το στραβοπάτημα, τα ελαφρυντικά. Εγώ δεν συγχωρώ, δεν δίνω άφεση αμαρτιών...
.. Μετά από κάθε ελευθερία υπάρχει μια δικαστική απόφαση. Να γιατί η ελευθερία είναι πολύ βαριά να τη σηκώσεις, ιδιαίτερα όταν υποφέρεις από πυρετό ή όταν έχεις στεναχώριες ή όταν δεν αγαπάς... κανέναν.

Γιάννης Σταύρου, Αγκυροβολημένο πλοίο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ελαιογραφία

Αλμπέρ Καμύ
Η πτώση
(απόσπασμα)

Το μεγάλο εμπόδιο για να ξεφύγουμε από την κρίση δεν είναι τάχα το γεγονός ότι πρώτοι εμείς καταδικάζουμε τον εαυτό μας; Πρέπει λοιπόν να επεκτείνουμε την καταδίκη σε όλους, αδιακρίτως, ώστε να την κάνουμε κάπως πιο ήπια. Καμιά δικαιολογία, ποτέ, και για κανέναν, αυτή είναι η αρχή μου, η αφετηρία μου. Αρνούμαι την καλή πρόθεση, το έντιμο λάθος, το στραβοπάτημα, τα ελαφρυντικά. Εγώ δεν συγχωρώ, δεν δίνω άφεση αμαρτιών. Κάνω απλώς την πρόσθεση και ύστερα λέω: «Μας κάνουν τόσα. Είστε διεστραμμένος, σάτυρος, μυθομανής, παιδεραστής, καλλιτέχνης, κ.λπ.» Έτσι. Νέτα σκέτα. Στη φιλοσοφία, όπως και στην πολιτική, είμαι συνεπώς υπέρ της θεωρίας που αρνείται την αθωότητα για τον άνθρωπο και υπέρ της κάθε πρακτικής που τον αντιμετωπίζει ως ένοχο. Βλέπετε στο πρόσωπό μου, φίλτατε, έναν φωτισμένο υπέρμαχο της δουλείας. Δίχως αυτήν, για να λέμε την αλήθεια, δεν υπάρχει οριστική λύση. Αυτό το κατάλαβα πολύ γρήγορα. Άλλοτε, είχα μόνον την ελευθερία στο στόμα. Στο πρόγευμα την άπλωνα πάνω στο ψωμί μου, τη μασούλαγα όλη μέρα, έφερνα στον κόσμο μια ολόδροση ανάσα ελευθερίας. Βομβάρδιζα με τούτη την κυρίαρχη λέξη όποιον διαφωνούσε μαζί μου, την είχα βάλει στην υπηρεσία των πόθων και της δύναμής μου. Την ψιθύριζα στο κρεβάτι, στο αυτί των αποκοιμισμένων φιλενάδων μου, και τούτη η λέξη με βοηθούσε να τις αφήνω στα κρύα του λουτρού. Την τρύπωνα συχνά… Μα τι κάνω, εξάπτομαι και χάνω το μέτρο. Τέλος πάντων, μου έτυχε να κάνω και πιο αφιλοκερδή χρήση της ελευθερίας, και μάλιστα, δείτε κι εσείς ο ίδιος την αφέλειά μου, να την υπερασπιστώ κιόλας δυο τρεις φορές, δίχως να φτάσω ασφαλώς, ίσαμε το σημείο να πεθάνω γι’ αυτήν, διακινδυνεύοντας όμως για χάρη της. Πρέπει να μου συγχωρήσετε αυτές τις απερισκεψίες, δεν ήξερα τι έκανα. Δεν ήξερα πως η ελευθερία δεν είναι ανταμοιβή, ούτε παράσημο που το γιορτάζουν με σαμπάνια. Ούτε και δώρο, άλλωστε, κουτί με λιχουδιές που σε κάνουν να γλείφεσαι. Ω, όχι, κάθε άλλο, είναι αγγαρεία, ένας μαραθώνιος πολύ μοναχικός, πολύ εξαντλητικός. Χωρίς σαμπάνια, χωρίς φίλους να σηκώνουν το ποτήρι τους και να σε κοιτάζουν με τρυφερότητα. Μόνος σε μια θλιβερή αίθουσα, μόνος στο εδώλιο μπροστά στους δικαστές και μόνος για ν’ αποφασίσεις μπροστά στον εαυτό σου ή μπροστά στην κρίση των άλλων. Μετά από κάθε ελευθερία υπάρχει μια δικαστική απόφαση. Να γιατί η ελευθερία είναι πολύ βαριά να τη σηκώσεις, ιδιαίτερα όταν υποφέρεις από πυρετό ή όταν έχεις στεναχώριες ή όταν δεν αγαπάς κανέναν.

Εκεί όπου η σκόνη συναντά τη θάλασσα...

Κι όταν η καταιγίδα ξεσπάσει
θάψτε την καρδιά μου...

Γιάννης Σταύρου, Πλοίο στην καταιγίδα, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

The Waterboys
Θάψτε την καρδιά μου
(Bury my heart)

Θάψτε την καρδιά μου
Εκεί όπου η σκόνη συναντά τη θάλασσα
Αφήστε την ελεύθερη σ’ ένα έρημο μέρος
Όπου ένας άνθρωπος μπορεί ακόμα να είναι ελεύθερος
Φτιάξτε μια μπάλα τα ρούχα και τα πουκάμισα μου
Βάλτε τα στο χώμα...
Κι όταν η καταιγίδα ξεσπάσει
θάψτε την καρδιά μου

Γεννήθηκα ταξιδιάρης τροβαδούρος
Αλλά αφήνω τα φτερά μου ν’ αναπαυτούν...
Τώρα πάω στην ερημιά
Πάνω στο άλογο που εμπιστεύομαι
Υπάρχει ένας κρίνος στην κοιλάδα...
Θα πεθάνω όπου πέσω
Στην καυτή στεγνή σκόνη
Λοιπόν θέλεις να θάψεις την ψυχή μου
Εκεί όπου η σκόνη συναντά τη θάλασσα
Και θα θάψεις την καρδιά μου
Στο Πληγωμένο Γόνατο*;

* Αναφορά στο Wounded Knee Creek, στην περιοχή των Ινδιάνων Λακότα. Οι μεταφράσεις των στίχων προέρχονται από το βιβλίο,για το μουσικό συγκρότημα, "THE WATERBOYS'', εκδόσεις Κατσάνος.
Αναρτήθηκε από Χριστίνα Λιναρδάκη

ΠΗΓΗ
http://stigmalogou.blogspot.gr/2016/09/waterboys.html

Π. Κονδύλης: Η συλλογική σχιζοφρένεια των Ελλήνων και η χρεοκοπία της χώρας

Ενας λαός ο οποίος κάτω από την πολύχρονη και βαθειά επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ως γένος περιούσιο και ως άλας της γής, αρνείται να βάλει με τον νού του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το να ξεπουλάει τον τόπο του γιά να καταναλώσει περισσότερο. Ετσι δημιουργήθηκε μιά ψυχολογική στάση που ελάχιστα διαφέρει από τη συλλογική σχιζοφρένεια...
                                                                                               Παναγιώτης Κονδύλης

Γιάννης Σταύρου, Βιομηχανικό τοπίο, λάδι σε καμβά

Παναγιώτης Κονδύλης
Η Παρακμή στου Αστικού Πολιτισμού (1991)
(απόσπασμα)

Ακόμα και η απλούστερη σκέψη και γνώση φανερώνει οτι εθνική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο με την αύξηση των παραγωγικών επενδύσεων, δηλαδή με τον αντίστοιχο περιορισμό της κατανάλωσης, πρό παντώς όταν τα καταναλωτικά αγαθά η χώρα δεν τα παράγει αλλά τα εισάγει, και γιά να τα εισαγάγει δανείζεται, δηλαδή εκχωρεί τις αποφάσεις γιά το μέλλον της στους δανειοδότες της.

Ο δρόμος της ανάπτυξης, είναι ο δρόμος της συσσώρρευσης,της εντατικής εργασίας και της προσωρινής τουλάχιστον (μερικής) στέρησης, ενώ ο δρόμος της (βραχυπρόθεσμης μόνον) ευημερίας είναι ο δρόμος του παρασιτισμού και της εκποίησης της χώρας.

Αυτή η άτεγκτη οικονομική αλήθεια ισχύει ανεξάρτητα από το κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα της διανομής των βαρών και της ιεράρχησης των στερήσεων.Οσο άτεγκτη όμως κι΄αν είνα, οι πολιτικές και ψυχολογικές ανάγκες που την απωθούν είναι ακόμα ισχυρότερες.

Πλατειές μάζες, που γιά πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου τους "λάδωσαν το άντερό τους" και επιπλέον απέκτησαν και τη μεθυστική συναίσθηση του κυρίαρχου και εκλεπτυσμένου καταναλωτή, θα αρνούνται πάντα νη τη συνειδητοποιήσουν, όπως επίσης θα αρνούνται να την ξεστομίσουν και να την κάμουν γνώμονα των πράξεων τους· κόμματα, των οποίων πρώτη έγνοια ήταν, είναι και θα είναι η νομή της εξουσίας πρός όφελος των φιλόδοξων και αυτάρεσκων στελεχών του. .Ιδιαίτερα ιλαροτραγική από την άποψη αυτήν παρουσιάζεται η θέση της "αριστεράς" η οποία όντως οιωνεί καταδικασμένη να υπερασπίζει τα "λαϊκά" αιτήματα, υποχρεώνεται να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης, αρκεί όποιος την προβάλλει να αυτοτιτλοφορείται "λαός"- υποχρεώνεται δηλαδή εξ αντικειμένου να προωθεί την εκποίηση της χώρας, αρκεί ο "λαός" να ζητά την εκποίηση αυτήν.

Υπάρχει ωστόσο κι΄ένας ακόμα λόγος, γιά τον οποίο μιά τόσο απλή αλήθεια θάβεται πεισματικά κάτω από μύριες όσες εκλογικευτικές επινοήσεις. Ενας λαός ο οποίος κάτω από την πολύχρονη και βαθειά επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών έχει μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ως γένος περιούσιο και ως άλας της γής, αρνείται να βάλει με τον νού του ότι μπορεί να κάνει ο ίδιος κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το να ξεπουλάει τον τόπο του γιά να καταναλώσει περισσότερο.Ετσι δημιουργήθηκε μιά ψυχολογική στάση που ελάχιστα διαφέρει από τη συλλογική σχιζοφρένεια.


ΠΗΓΗ: ΛΟΓΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

ανάμεσα στα εγκλήματα και στα όνειρα...

Το σύμφωνο των πιθήκων έχει υπογραφεί για πάντα· και η ιστορία ακολουθεί την πορεία της, ορδή που λαχανιάζει ανάμεσα στα εγκλήματα και στα όνειρα. Τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει: ακόμα κι εκείνοι που την βδελύσσονται μετέχουν στην πορεία της...

Εμίλ Σιοράν

Λαχτάρα για τα πρωτεία, Εγκόλπιο Ανασκολοπισμού, 

Μετ. Κωστής Παπαγιώργης, Εκδόσεις Εξάντας (σε. 219-220)

 

Γιάννης Σταύρου, Άνθρωπος και δέντρο, λάδι σε καμβά

Ειπωμένες σε γλώσσες νεκρές...

Τόποι αθρυμμάτιστοι

Κι αφές περαστικές που θροΐζουν

Θάλασσα σιωπηλή που επιστρέφει και πάλι...

 

Γιάννης Σταύρου, Ομίχλη στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, λάδι σε καμβά

 

Κώστας Κουτσουρέλης

Μνημοσύνη

ΡΙΓΗ ΣΥΛΛΕΓΕΙ η μνήμη

Λύπες στιλπνές που αφυπνίζονται

Σ' ώρες ισόβιες σ' αέναες στιγμές

Όταν η σάρκα πένεται και η σκέψη ευπορεί

Κι αδόκητα παίρνει ξανά το παρελθόν

Ν' αναφαίνεται μεμιάς ορατό

Κι απροσέγγιστο

Ρίγη υπόσχεται και ρίγη

Σωρεύει στις όχθες του ο νους –

Μέσ' απ' του στήθους τις ρωγμές

Πένθη παλιά κι ευφροσύνες αλλόκοτες

Αναθρώσκουν ξανά προς το φως

Κυβερνήτης δεινός ο καιρός

Πλοηγεί τις αισθήσεις

Τόσες φωνές που βοούν

Στα ερμάρια του σώματος

Τόσο αίμα που ανθεί στους σφυγμούς

Όταν καταλαγιάζει η ανάσα στα πλήκτρα

Και πάνω σε σελίδες ανέγγιχτες

Απ' τους ιστούς των δαχτύλων

Ξετυλίγονται οι λέξεις

Τόποι αθρυμμάτιστοι

Κι αφές περαστικές που θροΐζουν

Θάλασσα σιωπηλή που επιστρέφει και πάλι

Των άλλων το αλλού μια βυθισμένη μουσική

Απ' τ' ανοξείδωτο το κράμα του

Θυμητικού και των βλεφάρων

Το άτεγκτο τώρα

Γιατί πάντοτε μένουν

Νωπά όσα αινίγματα ιστόρησε

Ο χρόνος σ' όλα γλιστρούν του κορμιού

Τα κοιτάσματα όπως σκοτάδι ακατέργαστο

Πέρα απ' της νύχτας τα χείλη επιμένουν

Εκεί όπου αργοί κι ανεξήγητοι

Βλασταίνουν οι στίχοι

Εκεί όπου ανίδωτες

Μες στην τόση τυφλότητα

Ιριδίζουν για λίγο οι άλλοτε αλήθειες

Ειπωμένες σε γλώσσες νεκρές που κανείς

Δεν μπορεί τώρα πια να εννοήσει

Χαραγμένες στο δέρμα

Από χέρι αφανές

Ρίγη υπόσχεται και ρίγη

Στοιβάζει στις κυψέλες του

Ο νους πάνω στης ώρας τους αφρούς

Ανέχειες καινούργιες και παλιές πλησμονές

Λάμνουν αργά προτού σβήσουν στο φως

Γυμνός  δίχως έρμα  ο καιρός

Ναυαγεί στις αισθήσεις

Η τέχνη είναι επιφάνεια και συμβολισμός...

-Είναι παραλογισμός να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Οι άνθρωποι είναι είτε γοητευτικοί, είτε ανιαροί...

 

Γιάννης Σταύρου, Πράσινα μήλα με μαχαίρι, λάδι σε καμβά

 

Όσκαρ Ουάιλντ

Αφορισμοί 

 

-Πάντα δίνω καλές συμβουλές. Είναι το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω μ'αυτές. Ποτέ δεν είναι χρήσιμες για μένα τον ίδιο.

 

-Δεν υπάρχει καμία αμαρτία εκτός από την ηλιθιότητα. 

 

-Μια μικρή δόση ειλικρίνειας είναι επικίνδυνη. Σε μεγάλες δόσεις γίνεται θανατηφόρα. 

 

-Δεν είμαι αρκετά νέος για να γνωρίζω τα πάντα.

 

-Οι πραγματικοί φίλοι σε μαχαιρώνουν κατάστηθα.

-Κράτα την αγάπη στην καρδιά σου. Μια ζωή χωρίς αγάπη μοιάζει με ανήλιαγο κήπο όπου τα λουλούδια έχουν μαραθεί.

-Ορισμένοι γεννάνε την ευτυχία όπου κι αν εμφανιστούν. Κάποιοι άλλοι γεννάνε την ευτυχία όποτε εμφανιστούν.

-Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο.

-Η μοναδική διαφορά ανάμεσα σε έναν αμαρτωλό και έναν άγιο, είναι ότι ο άγιος έχει παρελθόν και ο αμαρτωλός έχει μέλλον.

-Φρόντισε να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι άλλοι είναι πιασμένοι.

-Τα παιδιά ξεκινάνε αγαπώντας τους γονείς τους · μετά από κάποιον καιρό τους κρίνουν · σπάνια, αν όχι ποτέ, τους συγχωρούν.

-Να συγχωρείς πάντα τους εχθρούς σου· τίποτα δεν μπορεί να τους εκνευρίσει περισσότερο.

-Δεν μπορεί να υπάρξει φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Μπορεί να υπάρξει πάθος, εχθρότητα, αγάπη, λατρεία αλλά όχι φιλία.

-Είμαστε όλοι βουτηγμένοι στον βούρκο, αλλά κάποιοι από μας κοιτάνε τα άστρα.

-Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό.

-Η εκπαίδευση είναι κάτι το αξιοθαύμαστο, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε πότε-πότε ότι τίποτα που αξίζει να το γνωρίζεις δεν διδάσκεται.

-Δύο τραγωδίες υπάρχουν στη ζωή: η μία είναι να μην αποκτάς αυτό που θέλεις και η άλλη είναι να το αποκτάς.

-Καλό είναι να είναι κανείς πάντα ερωτευμένος. Γι'αυτό δεν πρέπει ποτέ να παντρεύεται.

-Μόνο ένα πράγμα στη ζωή είναι χειρότερο από το να σε συζητάνε και αυτό είναι το να μη σε συζητάνε καθόλου.

-Εγωισμός δεν είναι να ζεις όπως θες. Εγωισμός είναι να αναγκάζεις τους άλλους να ζήσουν όπως θες.

-Κανένας μεγάλος καλλιτέχνης δεν βλέπει τα πράγματα όπως είναι. Αν το έκανε δεν θα ήταν μεγάλος καλλιτέχνης.

-Το να αγαπάει κανείς τον εαυτό του είναι η αρχή μιας σχέσης που μπορεί να κρατήσει μια ζωή.

-Δεν θέλω να πάω στον παράδεισο. Κανείς απ'τους φίλους μου δεν είναι εκεί.

-Είναι παραλογισμός να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Οι άνθρωποι είναι είτε γοητευτικοί, είτε ανιαροί.

-Η εμπειρία είναι το μοναδικό πράγμα που δεν αποκτιέται δωρεάν.

-Η Αμερική είναι η μοναδική χώρα που πέρασε από τη φάση της βαρβαρότητας στη φάση της παρακμής χωρίς να περάσει από το ενδιάμεσο στάδιο του πολιτισμού.

-Πολλοί είχαν ανακαλύψει την Αμερική πριν τον Κολόμβο αλλά όλοι φρόντιζαν να το αποσιωπήσουν.

-Το πρόσωπο ενός άντρα είναι η αυτοβιογραφία του. Το πρόσωπο μιας γυναίκας είναι η μυθοπλασία της.

-Η μόδα είναι μια μορφή ασχήμιας τόσο απαράδεκτη, που είμαστε αναγκασμένοι να την αλλάζουμε κάθε έξι μήνες.

-Αν δεν βρίσκεις απόλαυση στο να διαβάσεις ένα βιβλίο ξανά και ξανά, δεν υπήρχε λόγος να το διαβάσεις καν.

-Ένας άνθρωπος που δεν σκέφτεται με τον δικό του τρόπο, είναι σαν να μην σκέφτεται καθόλου.

-Ποιος μπορεί να πει ότι είναι φτωχός όταν τον αγαπούν;

 

-Διγαμία σημαίνει να έχεις παντρευτεί υπερβολικά μεγάλο αριθμό γυναικών. Το ίδιο και μονογαμία.

-Η τέχνη είναι επιφάνεια και συμβολισμός. Όσοι θέλουν να ψάξουν κάτω από την επιφάνεια το κάνουν με δική τους ευθύνη.

-Μια ιδέα που δεν είναι επικίνδυνη δεν αξίζει καν να λέγεται ιδέα.

 

-Πρέπει πάντα να παίζεις δίκαια όταν κρατάς όλους τους άσους στα χέρια σου.

-Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι δημιουργώντας τον άνθρωπο, ο Θεός υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του.

-Το μόνο άτομο που χρειάζεσαι στη ζωή σου είναι αυτό που σε χρειάζεται στη δική του.

-Στις μέρες μας οι άνθρωποι γνωρίζουν την τιμή του κάθε πράγματος και την αξία κανενός.

-Όσο ταυτίζουμε τον πόλεμο με το απόλυτο κακό, θα διατηρεί τη γοητεία του. Όταν αρχίσουμε να τον αντιμετωπίζουμε ως κακόγουστο και χυδαίο, θα πάψει να είναι δημοφιλής.

-Όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή αλλά η διανομή των ρόλων είναι άθλια.

-Είμαι το μοναδικό άτομο στον κόσμο που θα ήθελα να γνωρίσω σε βάθος.

-Κάθε πορτρέτο που έχει φιλοτεχνηθεί με συναίσθημα είναι πορτρέτο του καλλιτέχνη, όχι του μοντέλου.

-Πάντοτε θα με βρίσκετε γοητευτικό. Γιατί αντιπροσωπεύω όλες τις αμαρτίες που δεν είχατε το κουράγιο να διαπράξετε.

-Τίποτα δεν μπορεί να θεραπεύσει την ψυχή εκτός από τις αισθήσεις και τίποτα δεν θεραπεύει τις αισθήσεις εκτός από την ψυχή.

-Τα βιβλία που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικα, είναι αυτά που δείχνουν στον κόσμο τις ντροπές του.

-Το να ζει κανείς είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο. Οι περισσότεροι απλώς υπάρχουν.

-Είναι πολύ θλιβερό ότι στις μέρες μας υπάρχουν τόσο λίγες άχρηστες πληροφορίες.

-Η ψευδαίσθηση είναι η πρώτη από τις απολαύσεις.

-Όταν οι καλοί αμερικάνοι πεθαίνουν, πηγαίνουν στο Παρίσι.

-Η κοινή γνώμη είναι εκπληκτικά ανεκτική. Συγχωρεί τα πάντα εκτός από τη μεγαλοφυΐα.

-Οι ερωτήσεις δεν είναι ποτέ αδιάκριτες. Οι απαντήσεις κάποιες φορές είναι.

-Ποτέ κανείς δεν είναι λιγότερο ειλικρινής παρά όταν μιλάει για τον εαυτό του. Φόρεσέ του μια μάσκα και θα σου πει όλη την αλήθεια.

-Μόνο κάτι πραγματικά μοντέρνο μπορεί να γίνει παλιομοδίτικο.

-Η επιχειρηματολογία πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία. Είναι πάντοτε χυδαία και συχνά γίνεται πειστική.

-Ο κόσμος χωρίζεται σε δύο τάξεις: αυτούς που πιστεύουν το απίστευτο και αυτούς που κατορθώνουν το ακατόρθωτο.

-Αν έτσι συμπεριφέρεται η βασίλισσα Βικτώρια στους κρατουμένους της, δεν της αξίζει να έχει κρατούμενους.

το σύμπαν πυροβόλησε...

Ο ήλιος σαν επειγόντως να εκλήθη από τη Δύση

αφήνοντας ημιτελές το δειλινό...

 

Γιάννης Σταύρου, Δύση στον Θερμαϊκό, λάδι σε καμβά

Κική Δημουλά
Γεγονότα

Μόνη, ἐντελῶς μόνη,

περπατῶ στὸ δρόμο

καὶ πέφτω πάνω σὲ μεγάλα γεγονότα:

Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση

ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό...

Σὲ λίγο ἡ νύχτα,

κρατώντας τοὺς ἀμφορεῖς τοῦ μυστηρίου,

τῶν ἰδιοτήτων της ἐπαίρετο,

ὅταν τὸ ρεμβῶδες μάτι της, τὸ φεγγάρι,

ἕνα ἀπρόδεκτο, λαθραῖο σύννεφο, πάτησε

καὶ τὴν τύφλωσε.

Τοῦ ἀτυχήματος τούτου

ἐπωφελήθηκε

κάποιος παράξενος κατάσκοπος

-τὸ μεσονύχτιο ὑποπτεύονται-

τὸ σύμπαν πυροβόλησε

καὶ τὸ ἄφησε ἀκίνητο...

Μετὰ ἀπὸ τέτοια γεγονότα,

τὸ γεγονὸς πὼς εἶμαι πάλι μόνη

παρελείφθη.

ανασαίνει ο στιλπνός, πάντα ασάλευτος βράχος...

Σαν ηγεμόνας της επίγειας φύσης το φως καλεί κάθε δύναμη σε τροπές αναρίθμητες, συνάπτει και λύει συμμαχίες αμέτρητες, χαράζει την ουράνια εικόνα του σε κάθε πλάσμα της γης...

Γιάννης Σταύρου, Υμηττός στο φθινοπωρινό φως, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Νοβάλις
Ύμνοι στη Νύχτα
(απόσπασμα)

Ποιος ζωντανός, προικισμένος μ' αισθήσεις, δεν ποθεί, πάνω απ' όλα του χώρου τα θαύματα ολόγυρα, το ευφρόσυνο φως — με κάθε ιριδισμό, κάθε αχτίδα, κάθε του κύμα· την εύκρατη μορφή του παντού, καθώς μέρα που βγαίνει απ' τον ύπνο. Σαν της ζωής την ψυχή την εσώτατη ο μέγας κόσμος των αστερισμών ανασαίνει το φως, κολυμβητής που χορεύει στη γαλάζια ροή του. Εκείνο ανασαίνει ο στιλπνός, πάντα ασάλευτος βράχος, το λεπτό φυτό που θηλάζει τη γη, του ανήμερου ζώου η αλκή. Μα προπαντός ο εξαίσιος ξένος με τα βαθύγνωμα μάτια και τ' ανάλαφρο βήμα, με τ' αβρά, τονισμένα του χείλη. Σαν ηγεμόνας της επίγειας φύσης το φως καλεί κάθε δύναμη σε τροπές αναρίθμητες, συνάπτει και λύει συμμαχίες αμέτρητες, χαράζει την ουράνια εικόνα του σε κάθε πλάσμα της γης. Μονάχα η παρουσία του αποκαλύπτει το θαύμα των βασιλείων του κόσμου.

Ο αυτοσαρκασμός του καλλιτέχνη...

Νά πού 'χω καταντήσει:
για φούντο πάει της τέχνης μου το σκάφος.
Τι θέλω εδώ; Δεν κάνω για ζωγράφος!  

Μιχαήλ Άγγελος, Καπέλα Σιξτίνα (λεπτομέρεια)

Μιχαήλ Άγγελος
Πρήστηκαν απ' τα πάθη

Πρήστηκαν απ' τα πάθη τα λαιμά μου,
όπως απ' το πολύ νερό οι γάτες
που σεργιανούν στης Λομβαρδίας τις στράτες,
κι έφτασε το πηγούνι ώς την κοιλιά μου.

Κρεμιέται Άρπυια φτερωτή το σώμα,
τα γένια ανάστροφα, στο σβέρκο η μνήμη,
και στάζοντας στο πρόσωπο με ρύμη
απλώνει το πινέλο μου το χρώμα.

Άγγιξαν οι γοφοί μου το στομάχι,
καπούλι αλόγου μού 'χει γίνει η ράχη,
με βήμα αβέβαιο σαν τυφλός τρεκλίζω.

Η σάρκα εμπρός μου πέφτει και σουφρώνει,
και πίσω μου, όπως τρούλος που τεντώνει,
λες κι είμαι αψίδα της Συρίας λυγίζω.

Κι έτσι απ' το νου μου η κρίση
αλλόκοτη και σφαλερή αναβλύζει –
κάννη στραβή το βόλι χαραμίζει.

Νά πού 'χω καταντήσει:
για φούντο πάει της τέχνης μου το σκάφος.
Τι θέλω εδώ; Δεν κάνω για ζωγράφος!

(μετ. Κώστας Κουτσουρέλης)

Τα όμορφα πλάσματα ποθούμε να πληθαίνουν...

Τι κι αν του κόσμου είσαι το εφήμερο στολίδι,
ο πρώτος άγγελος μιας άνοιξης γλυκιάς,
όταν στο άνθος σου το σπόρο θάβεις ήδη
κι έτσι φιλάργυρος την έρημο γεννάς;

Γιάννης Σταύρου, Καληνύχτα, λάδι σε καμβά

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
Σονέτο Ι

Τα όμορφα πλάσματα ποθούμε να πληθαίνουν,
να μένει πάντα η καλλονή τους θαλερή,
ώστε βορά του χρόνου όταν πεθαίνουν,
ν' αφήνουν διάδοχο, τη μνήμη να φρουρεί.

Μα εσύ, στα μάτια σου τα ηλιόλουστα πιστός,
το φως ξοδεύοντας δεν σκέφτεσαι το βράδυ.
Κι όμως, μετά την πλησμονή ξεσπά ο λιμός,
κι η φλόγα πένεται μόλις σωθεί το λάδι.

Τι κι αν του κόσμου είσαι το εφήμερο στολίδι,
ο πρώτος άγγελος μιας άνοιξης γλυκιάς,
όταν στο άνθος σου το σπόρο θάβεις ήδη
κι έτσι φιλάργυρος την έρημο γεννάς;

Του κόσμου ανάλγητος χρεώστης μη φανείς:
δώσε του εκείνου τον ανθό, κι όχι της γης. 

(μετ. Κώστας Κουτσουρέλης)

William Shakespeare
Sonnet I

From fairest creatures we desire increase,
That thereby beauty's rose might never die,
But as the riper should by time decease,
His tender heir might bear his memory:
But thou, contracted to thine own bright eyes,
Feed'st thy light's flame with self-substantial fuel,
Making a famine where abundance lies,
Thyself thy foe, to thy sweet self too cruel.
Thou that art now the world's fresh ornament
And only herald to the gaudy spring,
Within thine own bud buriest thy content
And, tender churl, makest waste in niggarding.
Pity the world, or else this glutton be,
To eat the world's due, by the grave and thee.

Ο πάγος κι η φωτιά...

ώστε να πω πως για τον όλεθρο ίσως
κι ο πάγος είναι μέσο εφάμιλλο, και αρκεί...

Γιάννης Σταύρου, Κόκκινα καράβια, λάδι σε καμβά

Ρόμπερτ Φροστ
Ο πάγος κι η φωτιά

για τον Άρη Μπερλή

Ο κόσμος πέπρωται να λήξει στη φωτιά,
λένε πολλοί. Κι άλλοι: στον πάγο. Προσωπικά,
αφότου μ' άγγιξε του έρωτα ο καημός
κλίνω εκ πείρας προς την λύση του πυρός.
Αν ήταν πάντως η Συντέλεια διπλή,
θαρρώ ότι κάπως ξέρω και από μίσος
ώστε να πω πως για τον όλεθρο ίσως
κι ο πάγος είναι μέσο εφάμιλλο, και αρκεί.

(μετ. Κώστας Κουτσουρέλης)

Robert Frost
Fire and Ice

Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I've tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To say that for destruction ice
Is also great
And would suffice.

Μα να χορέψουν σήκωσε τα πεθαμένα φύλλα...

Σώπα! Ωρες-ώρες, δεν ακούς, βαθιά απ το περβόλι;

Θρηνούν οι αγροτικοί θεοί την πράσινή τους σκόλη,

για ειν οι φλογέρες που γλυκά λαλούν η μια στην άλλη;

Γιάννης Σταύρου, Φθινοπωρινό, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Τέλλος Άγρας

Παν

Σώπα! Ωρες-ώρες, δεν ακούς, βαθιά απ το περβόλι;

Θρηνούν οι αγροτικοί θεοί την πράσινή τους σκόλη,

για ειν οι φλογέρες που γλυκά λαλούν η μια στην άλλη;

(Στις στέρνες είναι η όψη σου, Χινόπωρο, και πάλι!)

Ωστόσο χτες -η ξαστεριά δε μ είχε ξεπλανέσει-

τον είδα: δρόμο γύρευε στων αμπελιών τη μέση:

το μαδημένο του έτρεμε στη ράχη το τομάρι,

κι εστάθη• απάνω χάραζε καλόβουλο φεγγάρι.

Ξάφνω, τ αυτί έστησε μακριά, στην αύρα που διαβαίνει,

μ ακοή και μάτια μίαν ηχώ ζητώντας νεκρωμένη.

Ήταν η ώρα που η νυχτιά στην παγωνιά μουδιάζει.

Κι ευτύς τη σύριγγά του αρπάει, στα χείλη του τη βάζει...

Παράτονος, μα γλυκερός, μίσος πνιχτό στα γέλια,

ο ξωτικός σκοπός κακό φυσούσε από τ αμπέλια,

γοερός σκοπός, και σκόρπισεν άγνωρη ανατριχίλα...

Μα να χορέψουν σήκωσε τα πεθαμένα φύλλα!

Σ' αυτόν τον κόσμο...

Γ. Β. φον Γκαίτε
Σ' αυτόν τον κόσμο...

Σ' αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει ορθή οδός·
Μάταιο αν είσαι άξιος και μάταιο συνετός,
Θέλει να 'σαι πειθήνιος, να 'σαι μηδαμινός !
*
Mit dieser Welt ist's keiner Wege richtig;
Vergebens bist du brav, vergebens tüchtig,
Sie will uns zahm, sie will sogar uns nichtig !

(J. W. von Goethe, Zahme Xenien Ι.)

 

Γιάννης Σταύρου, Κυριακάτικος περίπατος Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά 

 

σαν κάτι να τους έφυγε μαζί του…

Ωστόσο αφήνοντας για πάντα το λιμάνι,

ένα τεράστιο ψυχρό κενό έχει κάνει.

Και τώρα που στο πέλαγο αρμενίζει

κι ο δειλινός ο ήλιος το φωτίζει...

 

Γιάννης Σταύρου, Ένα καράβι φεύγει, λάδι σε καμβά

Κώστας Ουράνης

Ένα καράβι φεύγει

Ἕνα μεγάλο τετρακάταρτο καράβι

ἀφήνει ἀγάλια τὸ λιμάνι πρὸς τὸ βράδυ.

Ἡ νηνεμία τῶν νερῶν, καθὼς τὴ σχίζει,

μ᾿ ἀντιφεγγίσματα λευκῶν πανιῶν γεμίζει.

Εἶν᾿ ἕνα ξενικὸ καράβι, στὰ πλευρά του

μὲ κόπο συλλαβίζει ὁ κόσμος τ᾿ ὄνομά του.

Ἀπὸ ποιὰ μακρινὰ ἔχει ἔρθει μέρη

καὶ τὸ ποῦ πάει κανένας δὲν τὸ ξέρει.

Οὔτ᾿ ἕνα ἄσπρο μαντήλι δὲν τὸ χαιρετάει,

τώρα ποὺ ἀπ᾿ τ᾿ ἀκρολίμανο σιγὰ περνάει.

Μόνο οἱ γυναῖκες τὸ κοιτᾶν ἀπ᾿ τὰ μπαλκόνια,

σὰ ν᾿ ἀπολησμονήθηκαν ἐκεῖ ἀπὸ χρόνια.

Ὡστόσο ἀφήνοντας γιὰ πάντα τὸ λιμάνι,

ἕνα τεράστιο ψυχρὸ κενὸ ἔχει κάνει.

Καὶ τώρα ποὺ στὸ πέλαγο ἀρμενίζει

κι ὁ δειλινὸς ὁ ἥλιος τὸ φωτίζει,

-λάμπουν ἀπὸ χρυσάφι τὰ κατάρτια,

πορφύρες κυματίζουνε στὰ ξάρτια-,

οἱ ἀνθρῶποι ποὺ κοιτᾶν στὴν παραλία

νοιώθουν πιὸ ἄδεια, πιὸ στενὴ τὴν πολιτεία

καὶ πιὸ γυμνὴ ὁ καθένας τὴ ζωή του

-σὰν κάτι νὰ τοὺς ἔφυγε μαζί του…

Οι ποιητές της σκοτεινής παράδοσης ενέδωσαν...

Θα φύγω κάποτε απ’ το νυχτερινό σταθμό
γλιστρώντας προς τη χλόη άγνωστων τόπων...

Γιάννης Σταύρου, Πλοίο στην ομίχλη, λάδι σε χαρτί

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
Οι ξεχασμένοι ποιητές

Οι ξεχασμένοι ποιητές δεν έφυγαν, φυλλορροούν
σε όλες τις συνοικίες της πρωτεύουσας
στους κήπους της Δεξαμενής και στο Βοτανικό
και στους συνοικισμούς του Πειραιά μέχρι τα κρηπιδώματα
του λιμανιού, και στα παλιά διώροφα αργοσβήνουν

Οι ποιητές της σκοτεινής παράδοσης ενέδωσαν – εις πείσμα των καιρών
καταρρακώνουν τα καινούργια σχήματα

Και ταξιδεύουν προς την αντίθετη φορά
προς τους κατάφωτους συνοριακούς σταθμούς
στα ακραία φυλάκια

Η αναχώρηση

Θα φύγω κάποτε απ’ το νυχτερινό σταθμό
γλιστρώντας προς τη χλόη άγνωστων τόπων
καθώς το ψάρι, αδιάφορος για τον πολύχρωμο βυθό
αθόρυβα, καθώς αξιωματούχος πικραμένος θα γλιστρήσω

Όχι πως φεύγοντας θ’ αλλάξω τη ροή των βρώμικων νερών