η τελευταία αυταπάτη...

Όχι δεν προσπαθώ να σας γελάσω: Αν είναι να ζήσουμε
δίχως αυταπάτες,  πρέπει να συνηθίσουμε στο πολικό
ψύχος ενός μοναχικού σπιτιού, ενός άδειου δωματίου.
Γι' αυτό στρέφομαι στ' αγριολούλουδα, τα βότανα, τ' άν-
θη της σέρας, τα εξημερωμένα φυτά...

Γιάννης Σταύρου, Κόκκινα τριαντάφυλλα σε κεραμικό, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Σπύρος Τσακνιάς

Επίσκεψη

Όλη μέρα πάστρευε το σπίτι σφουγγάριζε τα πατώματα γυάλιζε τα μπρούντζινα σκεύη κι ασβέστωνε τα πεζούλια. Προς το βράδυ απόκανε κι έκατσε στη γωνιά της να ξαποστάσει με μισό φλιτζάνι καφέ και μισό παξιμάδι. Τότε ήρθε ο Άγγελος του Κυρίου και της χαμογέλασε γλυκά κι εκείνη ντράπηκε κι έλυσε την ποδιά της και την έκρυψε βιαστικά κάτω από το πανέρι με τ' ασπρόρουχα. Ύστερα τον κοίταξε στα μάτια ανήσυχα κι ο Άγγελος του Κυρίου κατάλαβε και πήρε ένα παλιό λαϊκό περιοδικό που βρισκόταν πάνω στο κομοδίνο και το ξεφύλλιζε κάνοντας πως διαβάζει. Πετάχτηκε τότε στην κουζίνα και ζέστανε το φαΐ κι ύστερα βγήκε στην αυλή και μάζεψε τα σεντόνια που είχε απλώσει από το πρωί για να στεγνώσουν δίπλωσε βιαστικά τις κάλτσες κι έστρωσε το τραπέζι. Σαν τέλειωσε κι αυτό φόρεσε τη ζακέτα της και στάθηκε καρτερικά δίπλα στην πόρτα. Κι ο Άγγελος του Κυρίου παράτησε το περιοδικό πάνω στο κομοδίνο και βγήκανε μαζί στον δρόμο. Κι εκείνη κλείδωσε την πόρτα κι έβαλε όπως πάντα το κλειδί μέσα στη γλάστρα.

Απο την Ποιητικη Συλλογη Ιστορίες για το Σέργιο (1976).

Άλλοθι

Θα μαζέψω μιαν αγκαλιά σπάρτα, κλωνάρια μυγδαλιάς,
να ζεστάνω το μοναχικό σπίτι,  τ' άδειο δωμάτιο.  Θα
συμμαζέψω τα σκορπισμένα χαρτιά, θα πετάξω τ' απο-
τσίγαρα, θα συγυρίσω τ' ανάρμοστα όνειρα, τις ατίθασες
μνήμες.

Θα διώξω τον ίσκιο που ρίχνουν οι λέξεις πάνω στα ποιήματα,
τον ίσκιο που ρίχνουν τα ποιήματα πάνω στη δυστυχία,
να μείνει ανόθευτο το βράδυ κι η γαλήνη του, κι ο πό-
νος, γυμνό μαχαίρι, ν' αστράφτει στο σκοτάδι.

Όχι δεν με τρομάζει το σκοτάδι. Νυχτοβατώ ανάμεσα σε
πράγματα που ήταν κάποτε ανθρώπινα κι έγιναν φαντά-
σματα: ο σκυθρωπός καθρέφτης,  η βαρύθυμη καρέκλα,
τ' απαρηγόρητο σκαμνί, η απελπισμένη σιφονιέρα.

Όχι δεν προσπαθώ να σας γελάσω: Αν είναι να ζήσουμε
δίχως αυταπάτες,  πρέπει να συνηθίσουμε στο πολικό
ψύχος ενός μοναχικού σπιτιού, ενός άδειου δωματίου.
Γι' αυτό στρέφομαι στ' αγριολούλουδα, τα βότανα, τ' άν-
θη της σέρας, τα εξημερωμένα φυτά.

Είναι κι αυτό ένα άλλοθι, ή μια ακόμη αυταπάτη,

-η τελευταία αυταπάτη. Μη με ρωτήσετε ποιος
φταίει,  δεν ξέρω ποιον να κατηγορήσω κι αν είναι σκό-
πιμο ν' αναζητούμε πάντα κάποιον ένοχο ή κάποιο εξι-
λαστήριο θύμα ή μήπως είναι απείρως προτιμότερο να
ζούμε με την υποψία μιας απέραντης αθωότητας.