Πού έχει ανθρώπους σ' αυτό τον κόσμο;

Βλάκες, είμαι μπουχτισμένος από ημίθεους!
Πού έχει ανθρώπους σ' αυτό τον κόσμο;

Δηλαδή εγώ είμαι ο μόνος
Λαθεμένος και κακός σ' αυτή τη γη; 

Γιάννης Σταύρου, Κυριακάτικος περίπατος, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Φερνάντο Πεσόα

Αποφθέγματα

Δεν υπάρχουν κανόνες .Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις σε έναν κανόνα που δεν υπάρχει.

Η λογοτεχνία είναι η απόδειξη πως η ζωή δεν είναι αρκετή.

Ποτέ δεν είχα αρκετά χρήματα για να μπορέσω να νιώσω όλη την ανία που θα επιθυμούσα.

Αν η καρδιά μπορούσε να σκεφτεί, θα σταματούσε.

Η ομορφιά είναι Ελληνική. Αλλά η γνώση ότι είναι Ελληνική είναι σύγχρονη.

Όλα αξίζουν τον κόπο, αν η ψυχή δεν είναι μικρή.

Είναι εύκολο να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Αρκεί να μην τους πλησιάζεις.

Η ζωή είναι ο δισταγμός μεταξύ ενός θαυμαστικού και ενός ερωτηματικού. Στην αμφιβολία, υπάρχει και η τελεία.

Σοφός είναι αυτός που απολαμβάνει το θέαμα που προσφέρεται από τον Κόσμο.

Η ζωή είναι σαν να με χτύπησαν μ’ αυτήν.

Η ματαιοδοξία είναι πίστη στο αποτέλεσμα της αξίας μας, η κενοδοξία είναι πίστη στην αξία μας.

Δύο ποιήματα

Μάσκες

Ποσες και ποσες μασκες
Πανω απο το προσωπο της ψυχης φοραμε...
Οταν γι' αστειο η ψυχη τη μασκα θελησει να βγαλει
Αραγε ξερει οτι ετσι αφηνει
Το προσωπο γυμνο να φανει;
Η μασκα η πραγματικη, δεν νιωθει τιποτα κατω απ' τη μασκα
Αλλα κοιταζει μες απ' αυτη με ματια κρυμμενα.”


Πού έχει ανθρώπους σ’ αυτό τον κόσμο;

Ποτέ δε γνώρισα κάποιον που να 'χει φάει μπουνιές,
Όλοι μου οι γνωστοί, πρωταθλητές υπήρξανε σε όλα.

Κι εγώ, τόσο βρόμικος, τόσο συχνά γουρούνι,
Τόσες φορές κακός,
Τόσες φορές ανεύθυνα παράσιτο,
Ασυγχώρητα βρόμικος.
Εγώ, που τόσες φορές ανυπομονούσα να κάνω ένα μπάνιο,
Εγώ, που τόσες φορές έγινα ρεζίλι, ο παράξενος,
Που καθάρισα τα παπούτσια μου δημόσια, σε πανάκριβα χαλιά,
Που υπήρξα γελοίος, μικροπρεπής και υπερόπτης,
Που υπέμεινα εξευτελισμούς με το στόμα κλειστό,
Κι όταν δεν σιώπησα, έγινα ακόμα πιο γελοίος,
Εγώ, που έκανα αστεία με τις καθαρίστριες του ξενοδοχείου,
Εγώ, που έπιασα το νόημα από το κλείσιμο του ματιού
Των εργατών του λιμανιού,
Εγώ που διέπραξα οικονομικές ατασθαλίες,
Που δανείστηκα χωρίς να ξεπληρώσω,
Εγώ, που όταν ήρθε η ώρα της γροθιάς, έσκυψα το κεφάλι
Για να την αποφύγω,
Εγώ, που υπέφερα την αγωνία των γελοίων μικροπραγμάτων,
Εγώ, αποδεικνύω πως δεν έχω όμοιό μου σε τούτον τον κόσμο.

Μ' όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω, και που συνομιλούν μαζί μου,
Ποτέ δεν είχα κάποια παρεξήγηση, ποτέ δεν υπέφερα από προσβολές.
Υπήρξαν πάντα πρίγκιπες - όλοι αυτοί πρίγκιπες - στη ζωή...

Ποιος θα μ' έκανε ν' ακούσω κάποιου την ανθρώπινη φωνή
Που θα ομολογούσε όχι μιαν αμαρτία, αλλά μιαν ατιμία·
Που θα διηγιόταν όχι μια βίαιη πράξη, αλλά μια δειλή!
Όχι, όλοι είναι το Ιδανικό, να, τους ακούω και μου μιλούν.
Υπάρχει κανείς σ' αυτό τον κόσμο που να μου ομολογήσει
Πως έστω μια φορά ήταν κακός;
Ω πρίγκιπες, αδέλφια μου.

Βλάκες, είμαι μπουχτισμένος από ημίθεους!
Πού έχει ανθρώπους σ' αυτό τον κόσμο;

Δηλαδή εγώ είμαι ο μόνος
Λαθεμένος και κακός σ' αυτή τη γη;