του δάσους...
Τάκης Σινόπουλος
Απολογισμός
Τι μας περίσσεψε απ' το σκηνικό; Το κάθισμα και τ' άλλο
κάθισμα, η απότομη στροφή του αέρα.
Ή, ας πούμε, ο μακαρίτης ήλιος με τα τζάμια του και τα
πουλιά του.
Πώς προχωρούμε και συγκατανεύουμε, ναι, θα συναντηθούμε
κάποτε, θα σε θυμάμαι.
Ό,τι μετακινείται, ό,τι περνάει δίχως ν' ακούγεται, μόλις
ακούγεται μέσα στις λέξεις.
Μεταστροφές, επαναλήψεις, χάσματα, η παραίτηση,
προπάντων η παραίτηση.
Εκείνο που έφυγε δίχως να φύγει, ο τοίχος ανασαίνει, η
πέτρα έχει σκιά, τ' αγκάθι έχει φεγγάρι,
ο φτωχός θησαυρός απροστάτευτος απ' τα δόντια
του δάσους,
η μικρή ξεχασμένη κοιλάδα στη σκάφη της σιωπής, με μια
στάλα μαύρο νερό.
Τι νομίζεις λοιπόν πως μας έχει απομείνει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου