Εγώ, από άλλη γη πικρός αγρυπνώ, εδώ...

Ας ουρλιάξει τουλάχιστον κάποιος μες στη σιωπή,

μέσα σ’ αυτόν τον λευκό κύκλο των ενταφιασμένων...

Peter Balke (1804-1887), Vue de Fuglio-Oe, λάδι

Σαλβατόρε Κουαζιμόντο

Το χιόνι

Πέφτει το βράδυ και μας αφήνετε πάλι,

αγαπημένες εικόνες της γης, δέντρα,

ζώα, κόσμος φτωχός κλεισμένος

μέσα σε μανδύες στρατιωτών, μάνες

με στεγνωμένη την κοιλιά απ’ τα δάκρυα.

Και το χιόνι μας φέγγει απ’ τα λιβάδια

σαν φεγγάρι. Ω, τούτοι οι νεκροί. Χτυπήστε

πάνω στο μέτωπο, χτυπήστε ως την καρδιά.

Ας ουρλιάξει τουλάχιστον κάποιος μες στη σιωπή,

μέσα σ’ αυτόν τον λευκό κύκλο των ενταφιασμένων.

(μτφ Ζωή Καρέλη)

Salvatore Quasimodo (1901-1968)

Στη γη μου

Ο ήλιος ξεσπά, πρησμένος απ’ τον ύπνο.
Και ουρλιάζουνε δέντρα :
Στην Περιπετειώδη μαρμαρυγή
με την άγκυρα ξανά τραβηγμένη μέσα σου
αποπλέεις.
Και οι πελαγίσιες εποχές
γλυκά ξεβράζουν σε νεογέννητες ακτές.

Εγώ, από άλλη γη πικρός
αγρυπνώ, εδώ
με τον οίκτο, ασταθή στο τραγούδι του,
που αγάπη με σπείρει
θανάτου και ανθρώπων.

Ιδού, οι νέοι βλαστοί του κακού μου,
μα τα δικά μου χέρια δικάσου κλαδιά:
Σε γυναίκες που η θλίψη
έσφιξε μες στην εγκατάλειψη
μην τις αγγίξει ο χρόνος, και
αργά
τη μορφή μου αποφλοιώνοντας με
ευνουχίσει.

Πέφτω σαν
ζωγραφιά μιας ναυμαχίας στην καρδιά σου.

Βήματα από ξυπόλυτους αγγέλους
στο σκοτάδι.

(μτφ Χρίστος Κρεμιώτης)