Ιούλιος 2009. Καλοκαίρι. Πολύς ευτελής λόγος για την Ακρόπολη και το μουσείο. Άθλια επικαιρότητα.
Όσο περισσότερο μιλούν για πολιτισμό, τόσο περισσότερο ο τόπος και οι άνθρωποι εκβαρβαρίζονται…
Γιάννης Σταύρου, Καλοκαίρι στην Ακρόπολη, λάδι σε καμβά
Ας θυμηθούμε το λόγο του Σεφέρη – ύστατο καταφύγιο από την ασχήμια…
“Εξι νύχτες στην Ακρόπολη”, Γιώργος Σεφέρης
- Αποσπάσματα:
Χαμηλά, μέσα στη γούβα, γυάλιζαν θρύψαλα από μάρμαρα και φλόγιζαν τα μάτια. Μια χοντρή πλάκα ήταν αφησμένη στη μέση περιμένοντας να τη σηκώσουν. Ο αέρας έτρεμε πάνω από τούτο το καμίνι…
Το μυαλό πάλευε να μάθει αν ήμουν κι εγώ μαζί μ΄αυτά που έβλεπα…
Τότες ένοιωσα μιαν αστραπή να κόβει τον καιρό σαν ένα μεγάλο φίδι, μονοκόματα. Είδα την τέφρα του λινού σωριασμένη στη θέση που ήταν τα σφυρά της. Είδα έναν άνθρωπο ν΄ανασταίνεται μέσα από τον κόρφο των μαρμάρων.
- Κάτω από τη μετάφραση της τελευταίας παραγράφου της “απολογίας του Σωκράτη” του Πλάτωνα, ο Σεφέρης προσθέτει ένα δικό του σχόλιο στο ίδιο μυθιστόρημα:
Τούτο μονάχα παρακαλώ: Τους γιους μου, όταν μεγαλώσουν, τιμωρήστε τους, Αθηναίοι, και βασανίστε τους, όπως σας βασάνιζα κι εγώ, αν σας φανεί πως νοιάζονται για τα χρήματα ή για άλλο τίποτε, πριν από την αρετή. Κι αν νομίζουν πώς είναι κάτι χωρίς να είναι τίποτε, ονειδίζετέ τους, καθώς κι εγώ εσάς, γιατί δεν επιμελούνται εκείνα που πρέπει, και θαρούνε πως είναι κάτι, όντας ολωσδιόλου ανάξιοι. Κι αν κάνετε έτσι, θα έχετε σταθεί δίκαιοι και για μένα και για τους γιους μου. Αλλά είναι καιρός να πηγαίνουμε. Εγώ για να πεθάνω κι εσείς για να ζήσετε. Ποιος από μας πηγαίνει στο καλύτερο, κανείς δεν το ξέρει παρά ο θεός.
- Ας προσθέσουμε και το σχόλιο του Le Corbusier για την Ακρόπολη…
Πάνω στην Ακρόπολη, μέσα στη σιωπηλή αγκαλιά του τοπίου τούτου που τινάχθηκε από τη προϊστορία, υψώνεται ένας λόγος περίπαθος, σχεδόν μια κραυγή, μια βοή σύντομη, ακέραιη, βίαιη, συμπαγής, βαριά, σουβλερή, κοφτερή, αποφασιστική: το μάρμαρο των ναών φέρει την ανθρώπινη φωνή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου