Θεσσαλονίκη: περί της αισθητικής των πόλεων...

Γιάννης Σταύρου, Στο λιμάνι (λεπτομέρεια)

Από συνέντευξη του Γιάννη Σταύρου στην εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, με αφορμή τις τελευταίες δημοτικές εκλογές…

____________________________________________

“…Τα δημοσιογραφικά ερωτήματα αφορούν “προοδευτικούς” ανθρώπους, στους οποίους δεν ανήκω, οπότε θάχετε μιάν αρνητική ίσως θέση – απάντηση.

Οι περισσότεροι χαίρονται όταν μια ανθρώπινη κοινότητα, μια πόλη δηλαδή, μεγαλώνει. Εγώ δυστυχώς είμαι από αυτούς που θλίβονται. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο αυτής της Θεσσαλονίκης του ’50, που αν μη τι άλλο, είχε μόνο προβλήματα. Χωματόδρομοι, λάσπη στα παπούτσια, αποχετεύσεις βομβαρδισμένες, βρωμόνερα και λερωμένο χιόνι τον χειμώνα, σκόνη που σε τύφλωνε με τον καλοκαιρινό βαρδάρη. Ομίχλη, αναδουλειές, φτώχια και σχετική πάντα μιζέρια.

Από τότε πολλά άλλαξαν. Μια έντιμη γνώμη είναι ότι πρόκειται για μια άλλη πόλη σήμερα. Εξελιγμένη! Βέβαια αυτή η εξέλιξη είναι στα μέτρα του σύγχρονου Έλληνα με τον οποίο διαφωνώ κάθετα, με αποτέλεσμα να εμμένω σε ρομαντικές αντιδραστικές ίσως θέσεις, που καθόλου δεν υπηρετούν το λαϊκό φρόνημα και τις ανάγκες του. Με δυο λόγια, αγάπησα την πόλη που γεννήθηκα, δέθηκα με την ανεπανάληπτη εικόνα και την καθημερινότητα της, αγάπησα αυτό που ήταν και όχι αυτό που γίνεται. Ίσως τελικά, τη φτώχεια και την αξιοπρέπεια της. Ποτέ δεν ένοιωσα αυτή την ψυχολογική μείωση απέναντι στην Αθήνα γιατί η πόλη που μεγάλωσα δεν με έκανε να νιώθω επαρχιώτη.

Αυτά! Θα σκέφτεστε βέβαια ότι χάνω την επαφή με την πραγματικότητα και απαντώ άλλα αντ’ άλλων. Καθόλου σας διαβεβαιώ! Απλά διαφωνώ. Όσο για το τι θα πρότεινα, σε σχέση με τις δημοτικές πρωτοβουλίες, και το, ποιοί θ’αναλάβουν να συνεχίσουν αυτά τα θεάρεστα έργα που θα βοηθήσουν την πόλη, ο κατάλογος μου είναι μακρύς και αντιφατικός. Είμαι κατ’αρχήν σίγουρος ότι δεν αλλάζουν τα πράγματα, αλλάζουν τα πρόσωπα και όχι πάντα. Τα πρόσωπα που ψηφίζει ο λαός προτείνονται από τα κόμματα, ανήκουν σ’αυτά, άρα αυτόματα είναι άτομα μειωμένης αντίληψης και αποδοτικότητας. Θα εφαρμόσουν όλες τις πρακτικές τους σύμφωνα με τις κομματικές επιλογές κι αντιλήψεις, άρα αντίθετες με την φαντασία, την επινοητικότητα, την αισθητική. Από την άλλη είναι μακράν κάθε πρακτικής και ας εμφανίζονται ως πρακτικιστές. Για να μη σας κουράζω, τόποι που διοικούνται από κάθε είδους πλειοψηφείες, με αφήνουν παγερά αδιάφορο, οπότε και οι εξελίξεις που συμβαίνουν επίσης…”