.. η θλίψη της κατανόησης ότι η ζωή δεν είναι μια μεγάλη περιπέτεια...
«Υπάρχει ένα είδος θλίψης που προέρχεται από το να γνωρίζεις πάρα πολλά, από το να βλέπεις τον κόσμο όπως είναι αληθινά. Είναι , αλλά μια διαδοχή από μικρές, ασήμαντες στιγμές, ότι η αγάπη δεν είναι ένα παραμύθι, αλλά ένα εύθραυστο, φευγαλέο συναίσθημα, ότι η ευτυχία δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση, αλλά μια σπάνια, φευγαλέα ματιά σε κάτι που δεν μπορούμε ποτέ να κρατήσουμε. Και σε αυτήν την κατανόηση, υπάρχει μια βαθιά μοναξιά, μια αίσθηση αποκοπής από τον κόσμο, από άλλους ανθρώπους, από τον εαυτό σου» Virginia Woolf
*
(There is a kind of sadness that comes from knowing too much, from seeing the world as it truly is. It is the sadness of understanding that life is not a grand adventure, but a series of small, insignificant moments, that love is not a fairy tale, but a fragile, fleeting emotion, that happiness is not a permanent state, but a rare, fleeting glimpse of something we can never hold onto. And in that understanding, there is a profound loneliness, a sense of being cut off from the world, from other people, from oneself)
(*) η πρόχειρη μετάφραση δική μου
