μπορεί ακόμα να είναι ελεύθερος...

Θάψτε την καρδιά μου / Εκεί όπου η σκόνη συναντά τη θάλασσα
Αφήστε την ελεύθερη σ’ ένα έρημο μέρος / Όπου ένας άνθρωπος μπορεί ακόμα να είναι ελεύθερος...
.. Κι όταν η καταιγίδα ξεσπάσει / θάψτε την καρδιά μου...

                                        Γιάννη Σταύρου, Πλοίο στην καταιγίδα
The Waterboys
Θάψτε την καρδιά μου
(Bury my heart)

Θάψτε την καρδιά μου
Εκεί όπου η σκόνη συναντά τη θάλασσα
Αφήστε την ελεύθερη σ’ ένα έρημο μέρος
Όπου ένας άνθρωπος μπορεί ακόμα να είναι ελεύθερος
Φτιάξτε μια μπάλα τα ρούχα και τα πουκάμισα μου
Βάλτε τα στο χώμα...
Κι όταν η καταιγίδα ξεσπάσει
θάψτε την καρδιά μου
Γεννήθηκα ταξιδιάρης τροβαδούρος
Αλλά αφήνω τα φτερά μου ν’ αναπαυτούν...
Τώρα πάω στην ερημιά
Πάνω στο άλογο που εμπιστεύομαι
Υπάρχει ένας κρίνος στην κοιλάδα...
Θα πεθάνω όπου πέσω
Στην καυτή στεγνή σκόνη
Λοιπόν θέλεις να θάψεις την ψυχή μου
Εκεί όπου η σκόνη συναντά τη θάλασσα
Και θα θάψεις την καρδιά μου
Στο Πληγωμένο Γόνατο*;

* Αναφορά στο Wounded Knee Creek, στην περιοχή των Ινδιάνων Λακότα. Οι μεταφράσεις των στίχων προέρχονται από το βιβλίο, για το μουσικό συγκρότημα, "THE WATERBOYS'', εκδόσεις Κατσάνος.
Αναρτήθηκε από Χριστίνα Λιναρδάκη
ΠΗΓΗ
http://stigmalogou.blogspot.gr/2016/09/waterboys.html

θα γίνω Σεπτέμβριος έλεγε ο Αύγουστος...

 Έβρεξε δω λιγάκι.
Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος...

               Γιάννης Σταύρου, Μετά την βροχή, Θεσσαλονίκη

Κική Δημουλά
Βροχή επιστροφής

Εγώ, όταν μεγαλώσω
θα γίνω Σεπτέμβριος έλεγε ο Αύγουστος.
Έβρεξε δω λιγάκι.
Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος
αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις.
Όπως χτυπάνε κάθε τόσο
ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά,
αν λειτουργεί καλά
ο τρόμος του πολέμου.
Ελάχιστη βροχή,
ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του
το χώμα τη σταγόνα
– καθώς δοκιμαστής κρασιών –,
μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά
παραπονιάρα να τριφτεί
πάνω στα περιβόλια.
[...]
Κάτι θα την πονέσει απόψε τη βραδιά
γι’ αυτό το προς το τέλος.
Αν έχει ξαστεριά
θα πιει κάποιο παυσίπονο αστέρι.
Εγώ θα μείνω ακόμα λίγο.
Μήπως και ξαναβρέξει.
Να σε ξεπλύνω λίγο.
Είσαι μες στην αρμύρα και τ’ αλάτια
από τότε που ήμουνα θάλασσα.

τα ξέρουν όλα...

Μόνο οι Θεοί που τα ξέρουν όλα, και οι αδαείς που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, δεν επιδιώκουν...
Τζορντάνο Μπρούνο
*
Solo gli dei che sanno tutto, e gli ignoranti che pensano di sapere tutto, non cercano...
Giordano Bruno

                    Γιάννης Σταύρου, Νύχτα στο λιμάνι

.. ὑπερτερεῖ συντριπτικῶς. Ὁ πόλεμος...

«... πάρε κυκλάμινα... πεῦκο βελόνες...

κρίνα ἀπ᾿ τὴν ἄμμο... πεῦκο βελόνες... γυναίκα...»

«... ὑπερτερεῖ συντριπτικῶς. Ὁ πόλεμος...»

 

                Γιάννης Σταύρου, Πεύκα στην Αττική (λεπτομέρεια)
 

Γιώργος Σεφέρης

Τo ραδιόφωνο

 

«Πανιὰ στὸ φύσημα τοῦ ἀγέρα

ὁ νοῦς δὲν κράτησε ἄλλο ἀπὸ τὴ μέρα.

Ἄρωμα πεύκου καὶ σιγὴ

εὔκολα θ᾿ ἁπαλύνουν τὴν πληγὴ

ποὺ ἔκαμαν φεύγοντας ὁ ναύτης

ἡ σουσουράδα ὁ κοκωβιὸς κι ὁ μυγοχάφτης.

Γυναίκα ποὺ ἔμεινες χωρὶς ἁφή,

ἄκουσε τῶν ἀνέμων τὴν ταφή.

«Ἄδειασε τὸ χρυσὸ βαρέλι

ὁ γήλιος ἔγινε κουρέλι

σὲ μιᾶς μεσόκοπης λαιμὸ

ποὺ βήχει καὶ δὲν ἔχει τελειωμό-

τὸ καλοκαίρι ποὺ ταξίδεψε τὴ θλίβει

μὲ τὰ μαλάματα στοὺς ὤμους καὶ στὴν ἥβη.

Γυναίκα ποὺ ἔχασε τὸ φῶς,

ἄκουσε, τραγουδᾶ ὁ τυφλός.»

«Σκοτείνιασε- κλεῖσε τὰ τζάμια-

κάνε σουραύλια μὲ τὰ χτεσινὰ καλάμια,

καὶ μὴν ἀνοίγεις ὅσο κι ἂν χτυποῦν-

φωνάζουν μὰ δὲν ἔχουν τί νὰ ποῦν.

Πάρε κυκλάμινα, πευκοβελόνες,

κρίνα ἀπ᾿ τὴν ἄμμο, κι ἀπ᾿ τὴ θάλασσα ἀνεμῶνες

γυναίκα ποὺ ἔχασες τὸ νοῦ,

ἄκου, περνᾶ τὸ ξόδι τοῦ νεροῦ...»

«Ἀθῆναι. Ἀνελίσσονται ραγδαίως

τὰ γεγονότα ποὺ ἤκουσε μὲ δέος

ἡ κοινὴ γνώμη. Ὁ κύριος ὑπουργὸς

ἐδήλωσεν, Δὲν μένει πλέον καιρός...»

«... πάρε κυκλάμινα... πεῦκο βελόνες...

κρίνα ἀπ᾿ τὴν ἄμμο... πεῦκο βελόνες...

γυναίκα. .»

«... ὑπερτερεῖ συντριπτικῶς.

Ὁ πόλεμος...»

ΨΥΧΑΜΟΙΒΟΣ

σε χώρους που τόσο αγάπησα...

Κι όλο ζητάω να βρω καινούριες προβλήτες...

        Γιάννης Σταύρου, Θεσσαλονίκη- λιμάνι

Τάσος Κόρφης
S/S TERRIFIED RETURN"

Δεν ξέρω αν φταίνε τα μάτια μου ή αν έχουν μεταβληθεί τα λιμάνια,
αν κάθε τι καινούριο κρύβει κι ένα χωρισμό,
ή μόνο τα μάτια γερνούν, όλο και πιο πολύ ησυχάζουν,
ο χρόνος καταπιεστικά μας περιφράσσει στα χαρακώματα.

Κι όλο ζητάω να βρω καινούριες προβλήτες, καινούρια περίπτερα,
τόπους καινούριους, άλλους ορίζοντες, ξένα φανάρια,
γιατί φοβάμαι, τρομάζω την κάθε επιστροφή,
δεν αντέχω την επαιτεία σε χώρους που τόσο αγάπησα.