πόλεμος όλων εναντίον όλων...

 «.. ένα νέο πολιτικό καθεστώς [..] σκοποκρατικό [ εκ του αρχαιοελληνικού ρήματος σκοπῶ: κοιτάζω] λόγω αυτής της θεωρίας του βλέμματος και της ηδονοβλεψίας, στην οποία δίνει ζωή[..] γεννάται, πράγματι, το πλιάτσικο, μια κατηγορητική οργή, σπάνια παρατηρούμενη στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, ένα κλίμα λαϊκής δικαιοσύνης, που κινείται με την ταχύτητα του φωτός ενός Διαδικτύου, που λειτουργεί στο φουλ και δημιουργεί μια ανθρωπότητα διψασμένη, όπως οι θεοί του Ανατόλ Φρανς, όχι για αίμα, αλλά για κουτσομπολιό. Και στο τέλος αυτής της μάχης – στην οποία κάθε στιγμή πέφτει άλλο ένα κεφάλι στο πανοπτικό καλάθι των νέων κοράκων – εκτυλίσσεται ένας πόλεμος όλων εναντίον όλων, την ωμότητα του οποίου ούτε ο Χομπς δεν είχε φανταστεί» Μπερνάρ Ανρί Λεβί 

Γιάννης Σταύρου, Το μήλο της γνώσης

Το γδύσιμο των στομωμένων χρόνων...

 Άφάνησε με, Κύριε, να μην ακούω / Το γδύσιμο των στομωμένων χρόνων...
Κάνε με αέρα που αλητεύει ευτυχισμένος, / Κριθάρι, σπάρτο...
Ακόμη με αφήνεις: Μόνο / Στον ήσκιο που τη νύχτα λιμνάζει...

Γιάννης Σταύρου, Πλαγιά στον Υμηττό

Σαλβατόρε Κουαζίμοντο
Το τελευταίο τόξο

Άφάνησε με, Κύριε, να μην ακούω
Το γδύσιμο των στομωμένων χρόνων, δώσε
Στη δεδομένη της χειρονομία να τραπεί η οδύνη :
Το έσχατο μου απέμεινε
Τόξο του κύκλου απ’ τη ζωή μου.
Κάνε με αέρα που αλητεύει ευτυχισμένος,
Κριθάρι, σπάρτο, ίσως λέπρα
Που τη γνωρίζεις μόνο από το ξέσπασμα της.
Ας μου είναι εύκολο να σε αγαπήσω
Στο χορτάρι που αντρειεύει στο φως,
Στις πτυχές που μετρούνε τα χρόνια στη σάρκα
Επεχείρησα τη ζωή :
Καθένας, ξυπόλητος
Γονατίζει στην αναζήτηση.
Ακόμη με αφήνεις: Μόνο
Στον ήσκιο που τη νύχτα λιμνάζει,
Κι ούτε ένα πέρασμα δεν μου ανοίγεται
Απ’ τους ηδυπαθείς του αίματος μου παφλασμούς.
(μετ. Χρίστος Κρεμνιώτης)

και δι’ αυτό… τα προκόψαμε...

"Θέλει δυστυχώς λόγο, και πολλούς λόγους μάλιστα… θέλει κάτι ωσάν θέαμα, και τα θέλει όλα λογοκοπικά και θεατρικά· και δι’ αυτό όσοι βγάζουν λόγους πεντάρικους ἢ δεκάρικους, ευδοκιμούν εις το πλήθος· και δι’ αυτό… τα προκόψαμε..."
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, «Επιμηθείς εις τον βράχον», 1925

Γιάννης Σταύρου, Καληνύχτα Ελλάδα

 

Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει...

Μίλα.

Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς

ἀρχίζει ἡ θάλασσα...

 

                                    Γιάννης Σταύρου, Λιμάνι
 

Κική Δημουλά
Η περιφραστική πέτρα

Μίλα.

Πὲς κάτι, ὁτιδήποτε.

Μόνο μὴ στέκεις σὰν ἀτσάλινη ἀπουσία.

Διάλεξε ἔστω κάποια λέξη,

ποὺ νὰ σὲ δένει πιὸ σφιχτὰ

μὲ τὴν ἀοριστία.

 

Πές:

«ἄδικα»,

«δέντρο»,

«γυμνό».

 

Πές:

«θὰ δοῦμε»,

«ἀστάθμητο»,

«βάρος».

Ὑπάρχουν τόσες λέξεις ποὺ ὀνειρεύονται

μιὰ σύντομη, ἄδετη, ζωὴ μὲ τὴ φωνή σου.

 

Μίλα.

Ἔχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Ἐκεῖ ποὺ τελειώνουμε ἐμεῖς

ἀρχίζει ἡ θάλασσα.

 

Πὲς κάτι.

Πὲς «κῦμα», ποὺ δὲν στέκεται.

Πὲς «βάρκα», ποὺ βουλιάζει

ἂν τὴν παραφορτώσεις μὲ προθέσεις.

Πὲς «στιγμή»,

ποὺ φωνάζει βοήθεια ὅτι πνίγεται,

μὴν τὴ σῴζεις,

πὲς

«δὲν ἄκουσα».

 

Μίλα.

Οἱ λέξεις ἔχουν ἔχθρες μεταξύ τους,

ἔχουν τοὺς ἀνταγωνισμούς:

ἂν κάποια ἀπ᾿ αὐτὲς σὲ αἰχμαλωτίσει,

σ᾿ ἐλευθερώνει ἄλλη.

Τράβα μία λέξη ἀπ᾿ τὴ νύχτα

στὴν τύχη.

Ὁλόκληρη νύχτα στὴν τύχη.

 

Μὴ λὲς «ὁλόκληρη»,

πὲς «ἐλάχιστη»,

ποὺ σ᾿ ἀφήνει νὰ φύγεις.

Ἐλάχιστη

αἴσθηση,

λύπη

ὁλόκληρη

δική μου.

Ὁλόκληρη νύχτα.

 

Μίλα.

Πὲς «ἀστέρι», ποὺ σβήνει.

Δὲν λιγοστεύει ἡ σιωπὴ μὲ μιὰ λέξη.

Πὲς «πέτρα»,

ποὺ εἶναι ἄσπαστη λέξη.

Ἔτσι, ἴσα ἴσα,

νὰ βάλω ἕναν τίτλο

σ᾿ αὐτὴ τὴ βόλτα τὴν παραθαλάσσια.