Να την ονειρεύεσαι μόνο...
Δημήτρης Κ. Παπακωνσταντίνου
ποιήματα
Σαν έπιπλα παλιά
γεμάτα σκόνη
τα χρόνια μας.
Άστραφταν μόνο στ' όνειρο
καθόλου στη ζωή μας
*
Μεγάλο που 'ναι ν' αγαπάς
δεν περπατάς, πετάς και πας• μήπως και ξέρεις πού πηγαίνεις ;
Πας με των οίστρων τα φτερά
θροούν βιολιά
σπάζουν νερά
με το φεγγάρι μάγια δένεις...
Πόνος βαθύς. Μέγ' αγαθό.
Μια στην κορφή, μια στο βυθό
ζεις, σπαταλιέσαι και πεθαίνεις
*
Περισσεύουν τα χρόνια
λιγοστεύουν οι άνθρωποι
*
Δεν ξέρω για την επουράνια δικαιοσύνη.
Οδυνηρός μύθος η επίγεια
*
Ο κόσμος ένα θέατρο σκιών... Καιρός να μαζεύουμε τ' απομεινάρια της ζωής
για την ολόστερνη κάμαρα.
Η τελευταία παράσταση μας ανήκει
*
Το πρόσωπό σου φως ζωής, στην ερημιά του κόσμου
*
Η Ελλάδα, δεν είναι να τη ζεις.
Να την ονειρεύεσαι μόνο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου