Αχός, Ελλάδα φως μου, πώς με καλείς...

Αν κλαις τη νιότη σου, τότε μη ζήσεις!

Χρέος και θάνατος σωστός εδώ 

με σφαίρες τη ζωή σου να σφαλίσεις 

στο χώμα αυτό...

*

If thou regret'st thy youth, why live? 

The land of honourable death 

Is here:—up to the Field, and give 

Away thy breath!...

 

Γιάννης Σταύρου, Εκδρομή, λάδι σε καμβά

Λόρδος Βύρων

Σήμερα συμπληρώνω τα τριάντα-έξη μου χρόνια

(Μεσολόγγι, 22 Ιανουαρίου 1824)

Αδιάφορη τούτη η καρδιά θα μένει

γιατί καρδιά καμμιά δεν συγκινεί:

κι’ όμως απαρνημένη και θλιμμένη

ματώνει στη στιγμή.

Οι μέρες μου χλωμά κίτρινα φύλλα

τ’ άνθη και της αγάπης οι καρποί

είναι σκουλήκια βούρκος και σαπίλα

και κούφιοι οι παλμοί.

Οι σπίθες που μου φεύγουν απ’ τα σπλάχνα

καθώς ηφαίστεια νησιού νεκρά

φλόγες δεν βγάνουνε παρά μιαν άχνα

σα νεκρικά πυρά.

Τον κλήρο του έρωτα που συνταράζει

ελπίδες και πόθους δεν έχω εγώ

μηδέ σκοπό πάρεξ ένα μαράζι

ένα βαρύ ζυγό.

Και να μην πω: «ούτε έτσι – μήτε τώρα…»

στα εξιλαστήρια πάθη της ζωής

ηρώων στεφάνια πλέκονται οληνώρα

θανάτου και τιμής.

Βόλια και λάβαρα! Αχός, Ελλάδα

φως μου, πώς με καλείς. Πολεμιστές

και πάλι στης ασπίδας την απλάδα

πεθαίνουν νικητές.

Ω ξύπνα! Ελλάδα μου όχι συ, ξύπνα

και βύζαξε τις ρίζες πνεύμα μου

δυνάμωσε μες των Γραικών τα δείπνα

με ένα νεύμα μου.

Πείνες της σάρκας, ηδονές και πάθος

τα βδελυρά και τερατόμορφα

Όχι! Κύττα την ομορφιά σαν λάθος

σε πρόσωπα όμορφα.

Αν κλαις τη νιότη σου, τότε μη ζήσεις!

Χρέος και θάνατος σωστός εδώ

με σφαίρες τη ζωή σου να σφαλίσεις

στο χώμα αυτό.

Γύρνα με περιέργεια το κεφάλι

μέτρα καλά, να ’ναι φαρδύς-πλατύς

ο τάφος σου, κι’ ύστερα από την ζάλη

πέσε ν’ αναπαυτείς.

(μετ. Νίκος Σπάνιας)

*

Lord Byron

On This Day I Complete My Thirty-Sixth Year

January 22nd, Missolonghi

1.

'T is time this heart should be unmoved,

Since others it hath ceased to move:

Yet, though I cannot be beloved,

Still let me love!

2.

My days are in the yellow leaf;

The flowers and fruits of Love are gone;

The worm, the canker, and the grief

Are mine alone!

3.

The fire that on my bosom preys

Is lone as some Volcanic isle;

No torch is kindled at its blaze—

A funeral pile.

4.

The hope, the fear, the jealous care,

The exalted portion of the pain

And power of love, I cannot share,

But wear the chain.

5.

But 't is not thus—and 't is not here—

Such thoughts should shake my soul, nor now

Where Glory decks the hero's bier,

Or binds his brow.

6.

The Sword, the Banner, and the Field,

Glory and Greece, around me see!

The Spartan, borne upon his shield,

Was not more free.

7.

Awake! (not Greece—she is awake!)

Awake, my spirit! Think through whom

Thy life-blood tracks its parent lake,

And then strike home!

8.

Tread those reviving passions down,

Unworthy manhood!—unto thee

Indifferent should the smile or frown

Of Beauty be.

9.

If thou regret'st thy youth, why live?

The land of honourable death

Is here:—up to the Field, and give

Away thy breath!

10.

Seek out—less often sought than found—

A soldier's grave, for thee the best;

Then look around, and choose thy ground,

And take thy Rest.