Τούτη την ώρα μιαν ομίχλη από φως είναι στις πεδιάδες...

Εδώ θα ρίξουμε ένα φύλλο για τις μακρινές ακτές,
σ’ αυτό θα κλείσουμε μια λέξη για τη Χώρα των Θαυμάτων-
το γαλάζιο Άγνωστο πέρα από τις συκομουριές...
*
Here will we launch a leaf to distant shores,
And in it shut a word for Wonderland
The blue Unknown beyond the sycamores...

Γιάννης Σταύρου, Αμυγδαλιές στην Αττική, λάδι σε καμβά

Νόρα Μέι Φρεντς
Ανάμεσα σε δυο βροχές

Είν’ ένα ασημί διάστημα ανάμεσα σε δυο βροχές.
Η θύελλα που νανουρίζει έδωσε στη μέρα
μια νηνεμίας ώρα και τυραννισμένο γκρι.
Ο κόσμος έχει στεγνώσει από χρώμα. Μένει το φως.
Πέρα από την καμπυλωτή ακτή γογγύζει γλάρος.
Δίχως σταματημό, στους προμαχώνες της ακτής
-με λάμψη ασπίδων και με το στριφογύρισμα αφρού που εξατμίζεται-
χτυπούνε οι μεγάλες θάλασσες, το γκρίζο κύμα πολεμά και σβήνει.

Είν’ ένα ασημί διάστημα ανάμεσα σε δυο βροχές.
Μία διάθεση πολύ γλυκιά για δάκρυα, για τη χαρά πολύ χλωμή.
Ποια ταραχή μας σάρωσε ή μας πλησίασε, εσέ κι εμέ;
Τούτη την ώρα μιαν ομίχλη από φως είναι στις πεδιάδες
και προς τη θάλασσα τραβά ξανά με λαμπερά ιστία
το φορτωμένο πλοίο των ονείρων μας στον ουρανό από κάτω.

Nora May French
Between two rains

It is a silver space between two rains;
The lulling storm has given to the day
An hour of windless air and riven grey;
The world is drained of color; light remains.
Beyond the curving shore a gull complains;
Unceasing, on the bastions of the bay,
With gleam of shields and veer of vaporing spray
The long seas fall, the grey tide wars and wanes.

It is a silver space between two rains:
A mood too sweet for tears, for joy too pale—
What stress has swept or nears us, thou and I?
This hour a mist of light is on the plains,
And seaward fares again with litten sail
Our laden ship of dreams adown the sky.

Ένας τόπος ονείρων

Εδώ θα πιούμε ευχαριστημένοι, σύντροφέ μου,
εδώ, όπου το ρεύμα το μικρό, τον ήλιο για να συναντήσει,
ρέει προς τα κάτω από βράχο κίτρινο σαν κίτρινο κρασί.

Εδώ θα ρίξουμε ένα φύλλο για τις μακρινές ακτές,
σ’ αυτό θα κλείσουμε μια λέξη για τη Χώρα των Θαυμάτων-
το γαλάζιο Άγνωστο πέρα από τις συκομουριές.

A place of dreams

Here will we drink content, comrade of mine
Here, where the little stream, to meet the sun,
Flows down a yellow rock like yellow wine.

Here will we launch a leaf to distant shores,
And in it shut a word for Wonderland
The blue Unknown beyond the sycamores.

(μετ. Σταύρος Γκιργκένης)