ένα ακρογιάλι θυμάται το νοτιά
Χρυσό καράβι πάρε με κι εμένα
τώρα που πας, που πας, που πας στην ξενιτιά...
Νίκος Γκάτσος
Κοιμήσου παλληκάρι
Αγάπη δίχως άκρη κι η θάλασσα πλατιά
Και της καρδιάς το δάκρυ, ωωω
Πικρή σταλαγματιά
Κοιμήσου παλληκάρι στο κύμα τ' αρμυρό
Θ' αλλάξει το φεγγάρι, ωωω
Κι εγώ, κι εγώ θα καρτερώ
Αστροφεγγιά του Μάρτη, τ' Απρίλη ξαστεριά
Δε σου ’μελλε γλυκέ μου, ωωω
Να ξαναδείς στεριά
Κοιμήσου παλληκάρι στο κύμα τ' αρμυρό
Θ' αλλάξει το φεγγάρι, ωωω
Κι εγώ, κι εγώ θα καρτερώ
Ήσουν μια βρύση του ουρανού
Όταν την πόρτα μου χτυπήσεις κάποια μέρα
Τα παγωμένα θα κατέβω τα σκαλιά
Να θυμηθούμε λίγο λίγο τα παλιά
Που γίναν στάχτη και καπνός μες στον αγέρα
Όλα χαθήκαν κι η ζωή μας πήγε στράφι
Μας βρήκαν μπόρες μες στου κόσμου τη νυχτιά
Ποιος ξέρει η μοίρα στα κρυφά της τα χαρτιά
Τι άλλη απόφαση για μας τους δυο να γράφει
Ήσουν μια βρύση του ουρανού κι ήμουν μια στάλα
Πικρή μου αγάπη στα μπαλκόνια τα ψηλά
Μέρα και νύχτα κάναμ’ όνειρα πολλά
Μέρα και νύχτα κάναμ’ όνειρα μεγάλα
Κόκκινα γαρίφαλα
Ένα καράβι φεύγει για τα ξένα
ένα ακρογιάλι θυμάται το νοτιά
Χρυσό καράβι πάρε με κι εμένα
τώρα που πας, που πας, που πας στην ξενιτιά
Κόκκινα γαρίφαλα στου φεγγαριού την άκρη
κόκκινα γαρίφαλα στου Μάη την αμμουδιά
Άνοιξε την πόρτα σου στο πιο πικρό μου δάκρυ
Άνοιξε την πόρτα σου στην πιο ζεστή καρδιά
Κανείς δεν ξέρει ποιο ειν' το ριζικό
Κανείς μες του άλλου τ' όνειρο δε ζει
Έχει ο καθένας τ' άστρο το δικό του
Έχει ο καθένας τ' άσπρο, τ' άσπρο του νησί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου