Το πρόσωπο του Κάιν: ερεβώδες και φρικτό!..

Μα ξαφνικά: απόλυτη γαλήνη! Άναμμα πυρετού υπόκωφο
Αφήνει φαρμακερά λουλούδια από το στόμα μου να βγουν
Και απ’ τα κλαδιά όπως από πληγή σταλάζει
Ωχρή αχνοφεγγιά δροσιάς  που πέφτει  κι όπως αίμα στάζει...

Γιάννης  Σταύρου, Μαύρο καράβι, λάδι σε καμβά

Γκέοργκ Τρακλ
Στο Βάλτο

Οδοιπόρος μέσα απο τον μαύρο άνεμο· στη
Γαλήνη του βάλτου μουρμουρίζουν οι πεθαμένες
Καλαμιές.
Ένα σμήνος άγριων πουλιών διασχίζει εγκάρσια
Τον γκρίζο ουρανό.
Πετώντας πάνω απο μουντά ποτάμια.
Αναταραχή. Στην ερειπωμένη καλύβα
Φτερουγίζει με μαύρα φτερά η σήψη.
Σακατεμένες σημύδες αναστενάζουν στον άνεμο.
Βράδυ στην άδεια ταβέρνα. Η γλυκιά μελαγχολία
Των κοπαδιών που βόσκουν
Τυλίγει το δρόμο του γυρισμού,
Εμφάνιση της νύχτας: φρύνοι αναδύονται
Απο τα ασημένια νερά.

(Μετ. Ιωνάννα Αβραμίδου)

Η φρίκη

Μ’ έβλεπα να περιπλανιέμαι σε δωμάτια έρμα.
Έσερναν σε γαλάζια βάθη χορό μανιακό τα αστέρια,
Φθάναν απ’ τα χωράφια των σκυλιών δυνατά ουρλιαχτά,
Κι άγρια με λύσσα χτύπαγε ο νοτιάς της κορφής τα κλαδιά.

Μα ξαφνικά: απόλυτη γαλήνη! Άναμμα πυρετού υπόκωφο
Αφήνει φαρμακερά λουλούδια από το στόμα μου να βγουν
Και απ’ τα κλαδιά όπως από πληγή σταλάζει
Ωχρή αχνοφεγγιά δροσιάς  που πέφτει  κι όπως αίμα στάζει.

Από το πλανερό  ενός καθρέφτη το κενό
Παίρνει ένα σχήμα κάπως και υψώνεται αργό
Το πρόσωπο του Κάιν: ερεβώδες και φρικτό!

Απ’ το παράθυρο κοιτάζει το φεγγάρι σαν στο Άδειο,
Θροΐζει ελάχιστα το βελουδένιο παραπέτο,
Μόνος με το φονιά μου είμαι εκεί και στέκω.

(Μετ. Γιώργος  Καρτάκης)