Η ηλιθιότητα επιμένει πάντα...

Η ηλιθιότητα επιμένει πάντα και θα το είχαμε πάρει χαμπάρι, αν ο καθένας δε σκεφτόταν μόνο τον εαυτούλη του. Σ΄αυτό το θέμα οι συμπολίτες μας ήταν όπως όλος ο κόσμος, δηλαδή σκέφτονταν τον εαυτό τους ή, για να το πούμε αλλιώς, ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις μάστιγες...


Albert Camus (1913-1967)

Αλμπέρ Καμύ

Πανούκλα
(απόσπασμα)

Έτσι αναφέρθηκε για πρώτη φορά η λέξη "πανούκλα". Σ΄αυτό το σημείο της διήγησης, που αφήνει τον Μπερνάρ Ριέ να στέκεται πίσω από το παράθυρό του, θα επιτρέψουμε στον αφηγητή να δικαιολογήσει την αβεβαιότητα και την κατάπληξη του γιατρού, αφού με κάποιες διαφορές, η αντίδρασή του ήταν ίδια με των περισσότερων από τους συμπολίτες μας. Οι μάστιγες είναι, στην πραγματικότητα, ένα φαινόμενο συνηθισμένο, αλλά δύσκολα τις πιστεύουμε όταν πέφτουν στο κεφάλι μας. Ο κόσμος υπέφερε το ίδιο από λοιμούς όσο κι από πολέμους. Παρ΄όλα αυτά, λοιμοί και πόλεμοι βρίσκουν τους ανθρώπους απροετοίμαστους. Κι ο γιατρός Ριέ ήταν απροετοίμαστος, όπως εξάλλου και οι συμπολίτες μας, πράμα που μας βοηθά να καταλάβουμε τους δισταγμούς του. Έτσι θα αντιληφθούμε την αμφιταλάντευσή του ανάμεσα στο ανησυχία και τη βεβαιότητα.

Όταν ξεσπά ένας πόλεμος οι άνθρωποι λένε: "Δε θα διαρκέσει πολύ, είναι τόσο ηλίθιο!". Αναμφίβολα ένας πόλεμος είναι σίγουρα μεγάλη ηλιθιότητα, μα αυτό δεν τον εμποδίζει να κρατήσει πολύ. Η ηλιθιότητα επιμένει πάντα και θα το είχαμε πάρει χαμπάρι, αν ο καθένας δε σκεφτόταν μόνο τον εαυτούλη του. Σ΄αυτό το θέμα οι συμπολίτες μας ήταν όπως όλος ο κόσμος, δηλαδή σκέφτονταν τον εαυτό τους ή, για να το πούμε αλλιώς, ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις μάστιγες.

Η θεομηνία δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου την αποκαλούν εξωπραγματική, άρα ένας εφιάλτης που θα περάσει. Όμως δεν περνάει πάντοτε και, από εφιάλτη σε εφιάλτη, είναι οι άνθρωποι που περνάνε , και πρώτοι απ΄όλους οι ανθρωπιστές, αφού δεν πήραν τις προφυλάξεις τους.

Οι συμπολίτες μας δεν ήταν πιο ένοχοι από τους άλλους, ξεχνούσαν να είναι ταπεινοί και πίστευαν ότι όλα ακόμα ήταν δυνατά γι΄αυτούς, πράγμα που τους έκανε να υποθέτουν ότι οι μάστιγες ήταν αδύνατες. Συνέχιζαν να ασχολούνται με τις δουλειές τους, προγραμμάτιζαν ταξίδια, εξέφραζαν τις απόψεις τους. Γιατί πώς θα μπορούσαν να σκεφτούν την πανούκλα, η οποία καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις και τις συζητήσεις; Νόμιζαν πως σκέφτονταν ελεύθερα και κανένας δε θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο θα υπάρχουν θεομηνίες.

(Πηγή: http://gerontakos.blogspot.com/)