Οι Γερμανοί ξανάρχονται...

Οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948)

Με αφορμή την ζοφερή επικαιρότητά μας...

Ας απολαύσουμε μια σημαδιακή, παλιά ελληνική ταινία...

Ακολουθεί ολόκληρη η ταινία, χωρίς περικοπές:

Η ηλιθιότητα επιμένει πάντα...

Η ηλιθιότητα επιμένει πάντα και θα το είχαμε πάρει χαμπάρι, αν ο καθένας δε σκεφτόταν μόνο τον εαυτούλη του. Σ΄αυτό το θέμα οι συμπολίτες μας ήταν όπως όλος ο κόσμος, δηλαδή σκέφτονταν τον εαυτό τους ή, για να το πούμε αλλιώς, ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις μάστιγες...


Albert Camus (1913-1967)

Αλμπέρ Καμύ

Πανούκλα
(απόσπασμα)

Έτσι αναφέρθηκε για πρώτη φορά η λέξη "πανούκλα". Σ΄αυτό το σημείο της διήγησης, που αφήνει τον Μπερνάρ Ριέ να στέκεται πίσω από το παράθυρό του, θα επιτρέψουμε στον αφηγητή να δικαιολογήσει την αβεβαιότητα και την κατάπληξη του γιατρού, αφού με κάποιες διαφορές, η αντίδρασή του ήταν ίδια με των περισσότερων από τους συμπολίτες μας. Οι μάστιγες είναι, στην πραγματικότητα, ένα φαινόμενο συνηθισμένο, αλλά δύσκολα τις πιστεύουμε όταν πέφτουν στο κεφάλι μας. Ο κόσμος υπέφερε το ίδιο από λοιμούς όσο κι από πολέμους. Παρ΄όλα αυτά, λοιμοί και πόλεμοι βρίσκουν τους ανθρώπους απροετοίμαστους. Κι ο γιατρός Ριέ ήταν απροετοίμαστος, όπως εξάλλου και οι συμπολίτες μας, πράμα που μας βοηθά να καταλάβουμε τους δισταγμούς του. Έτσι θα αντιληφθούμε την αμφιταλάντευσή του ανάμεσα στο ανησυχία και τη βεβαιότητα.

Όταν ξεσπά ένας πόλεμος οι άνθρωποι λένε: "Δε θα διαρκέσει πολύ, είναι τόσο ηλίθιο!". Αναμφίβολα ένας πόλεμος είναι σίγουρα μεγάλη ηλιθιότητα, μα αυτό δεν τον εμποδίζει να κρατήσει πολύ. Η ηλιθιότητα επιμένει πάντα και θα το είχαμε πάρει χαμπάρι, αν ο καθένας δε σκεφτόταν μόνο τον εαυτούλη του. Σ΄αυτό το θέμα οι συμπολίτες μας ήταν όπως όλος ο κόσμος, δηλαδή σκέφτονταν τον εαυτό τους ή, για να το πούμε αλλιώς, ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις μάστιγες.

Η θεομηνία δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου την αποκαλούν εξωπραγματική, άρα ένας εφιάλτης που θα περάσει. Όμως δεν περνάει πάντοτε και, από εφιάλτη σε εφιάλτη, είναι οι άνθρωποι που περνάνε , και πρώτοι απ΄όλους οι ανθρωπιστές, αφού δεν πήραν τις προφυλάξεις τους.

Οι συμπολίτες μας δεν ήταν πιο ένοχοι από τους άλλους, ξεχνούσαν να είναι ταπεινοί και πίστευαν ότι όλα ακόμα ήταν δυνατά γι΄αυτούς, πράγμα που τους έκανε να υποθέτουν ότι οι μάστιγες ήταν αδύνατες. Συνέχιζαν να ασχολούνται με τις δουλειές τους, προγραμμάτιζαν ταξίδια, εξέφραζαν τις απόψεις τους. Γιατί πώς θα μπορούσαν να σκεφτούν την πανούκλα, η οποία καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις και τις συζητήσεις; Νόμιζαν πως σκέφτονταν ελεύθερα και κανένας δε θα είναι ποτέ ελεύθερος, όσο θα υπάρχουν θεομηνίες.

(Πηγή: http://gerontakos.blogspot.com/)

Οι κηφήνες, οι βάτραχοι κι οι ακρίδες...

Πατριδογνωσία...

Κωστής Παλαμάς

Σατιρικά γυμνάσματα (1907-1909)


Κωστής Παλαμάς (1859-1943)
(λεπτομέρεια από το έργο του Γεωργίου Ροϊλού
"Μεγάλοι ποιητές της γενιάς μου")

(Αποσπάσματα) :

Οι κηφήνες, οι βάτραχοι κι οι ακρίδες...
Τρανοί πολιτικοί, γραμματισμένοι
στις αφρόντιστες μέσα εφημερίδες:

ένα πλήθος ανίδεοι και στριμμένοι.


Διαβασμένοι, ντοτόροι, σπιρουνάτοι,
ρασοφόροι, δασκάλοι, ρουσφετλήδες,
οικοπεδοφαγάδες, αβοκάτοι,

κομματάρχηδες και κοτζαμπασήδες,
και της γραμματικής οι μανταρίνοι
και της πολιτικής οι φασουλήδες,

ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι!


Ζαγάρια και τσακάλια και κοκκόροι,
σηκωτοί κάθε τόσο στο ποδάρι,
μόρτηδες, λούστροι, αργοί, λιμοκοντόροι


Πρόγονους πάρε, απόγονους, δαιμόνους,
όλα της Ιστορίας τα συναξάρια,
όλους του Ελληνισμού τους φανφαρόνους,

όλα της Ρωμιοσύνης τα καμάρια,
του Λόγου τις κορφές, τους παραλήδες,
τους σοφούς, των πολέμων τα λιοντάρια,

Όμηρους, Αρχιμήδες, Αχιλλήδες,
καθώς περνούν ανάκατα στη στράτα,
Καποδίστρηδες, Διάκους, Κοραήδες.

Όλα φκιάστα γκιουβέτσι και σαλάτα,
νά και το ρετσινάτο στην ταβέρνα,
και τα βιολιά, και ρίξου τους και φά’ τα.

Κέρνα, ρούφα, ξεφάντωνε, και ξέρνα.


Σκύλος κοκκαλογλύφτης φέρνει γύρα
Κρακ! Τακ! της γειτονιάς τους τενεκέδες.
Ο ποσαπαίρνης με το θεσιθήρα

για την πατρίς καυγά στους καφενέδες.
Οι γάτοι λιγεροί στα κεραμίδια
Ταιριάζουν ερωτόπαθους γιαρέδες.

Φαγοπότι, ξαπλωταριό, τα ίδια.
Τα θέατρα, τις ταβέρνες, τα πορνεία,
φάμπρικες, μπάνκες, σπίτια, αποκαΐδια,

τ’ ανταμώνει αττικώτατη αρμονία.

η επικαιρότητα του Καβάφη...

Οι φανταστικοί κόσμοι του Θαλή Παπακωνσταντίνου,
σχέδιο με μαύρους μαρκαδόρους σε χαρτί , ψηφιακά επιχρωματισμένο

Καιρός να σαλπάρουμε...

Κωνσταντίνος Καβάφης

Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

Ανήθικοι νόμοι ...

Αυτοί που νομοθετούν και ψηφίζουν νόμους υπερ των ξένων και πάντα κατά των Ελλήνων - από το ποινικό έως το φορολογικό - δημιουργούν αυτόματα ολόκληρη στρατιά παρανόμων.
Στρατιά που την επέλασή της είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν.
Οι ανήθικοι νόμοι καθιστούν ομοίως ανήθικους όσους τους ψηφίζουν.

Η ώρα για το μεγάλο Όχι...

Γιάννης Σταύρου, πορτρέτο Καβάφη, σχέδιο

Κωνσταντίνος Καβάφης

Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

Είναι προτιμότερο μια χώρα να αντισταθεί...

Carl von Clausewiz (1780-1831)
(πορτρέτο του Carl Wilhelm Wach)

Είναι προτιμότερο μια χώρα να αντισταθεί και να χάσει τον πόλεμο υπερασπιζόμενη την τιμή της, γιατί, όσο τρομερές κι αν είναι οι συνέπειες της ήττας, μετά την καταστροφή θα έρθει η αναγέννηση.

Αλίμονο όμως στο λαό που υποκύπτει με την θέλησή του.
Που δέχεται αδιαμαρτύρητα την ταπείνωση της κατοχής, την ντροπή της σκλαβιάς, την ταπείνωση της εθελούσιας υποταγής.

Ένας τέτοιος λαός είναι χαμένος.

Carl von Clausewitz

Εάν η ελπίδα εξαφανιστεί...

Εάν η ελπίδα εξαφανιστεί
και αρχίσει η Βαβέλ,
ποιά δάδα θα φωτίζει
τους δρόμους της Γης;

Κι αν ο θάνατος είναι ο θάνατος,
τί θα είναι οι ποιητές
και τα βαρετά πράγματα
που κανείς πια δε θυμάται;


(από το "Φθινοπωρινό Τραγούδι" του Λόρκα)


Τα κυκλάμινα άνθισαν κι αυτό το φθινόπωρο...


Τα πρώτα κυκλάμινα του κήπου, 2 Οκτωβρίου 2011...

Καλό φθινόπωρο...