Ακολουθεί κείμενο του Γιάννη Σταύρου με αφορμή την ερχόμενη ατομική του έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης Άρκτος (Ηροδότου 5, Αθήνα), το διάστημα 11-30 Νοεμβρίου 2008.Έχω αρκετά χρόνια που δεν έκανα μια δημόσια έκθεση στη Αθήνα. Από το 2001. Κάποιες μικρές σ’ έκταση παρουσιάσεις στο εργαστήριο μεταξύ φίλων και γνωστών, είναι η μόνη μου επαφή με το κοινό.
Ας μην κρυβόμαστε βέβαια, για το κοινό δουλεύουμε όλοι. Ψάχνουμε όμως το δικό μας κοινό, αυτό που μας επιβεβαιώνει και δημιουργεί την όρεξη για συνέχεια του έργου μας. Εκεί ακριβώς αρχίζει μια τεράστια δυσκολία. Δυσκολία, που όσο μεγαλώνει κανείς γίνεται αφόρητη στον καλλιτέχνη. Θάλεγα μάλιστα ότι όσο το κοινό μεγαλώνει, στενεύουν τα όρια (αριθμητικά) όσων πραγματικά αγαπούν και γεύονται τους καρπούς αυτής της παραγωγής.
Ας προσποιούμαστε τους αδιάφορους. Τα αυτιά του ζωγράφου (του κάθε καλλιτέχνη) είναι τεντωμένα προς όλες τις κατευθύνσεις. Σαν λαγωνικό. Τίποτα δεν του ξεφεύγει. Αρνητικά και θετικά προστίθενται, αξιολογούνται, κι ανάλογα απορρίπτονται και πληγώνουν ή πραγματικά ανοίγουν την όρεξη για περισσότερη και καλύτερη ζωγραφική.
Ζούμε πλέον σε μια Βαβέλ από κάθε άποψη. Εθνική, πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική. Η πολυπολιτισμική άποψη και η εφαρμογή της εξωστρέφειας συνιστά μια δημοκρατική πρόοδο, αλλά δεν παύει νάναι παράλληλα οδοστρωτήρας διαφορών που δεν πρέπει να καταργούνται στο όνομα της ισότητας.
Ίση λοιπόν αντιμετώπιση του ταλέντου, της ιδιοφυίας και της πραγματικής αξίας (που κατακτιέται με πολύ κόπο σε όλους τους τομείς της ζωής) με το κακέκτυπο, το ανίκανο, την δήθεν έρευνα, την ατάλαντη φιλοδοξία, το παραφουσκωμένο με κοινωνικά αναβολικά (πολιτική, επιρροές, η μαμά κλπ), την αισθητική των παιδικών σταθμών και των ελληνικών πανεπιστημίων.
Πολλοί ίσως έχουν διαφορετική γνώμη, αλλά πάντως επιτείνουν το παραπάνω. Το κακό παράγινε, έγινε πλέον καθεστώς, με αποτέλεσμα το καλό έργο να κρύβεται γεμάτο αμφισβητήσεις και παράλογες ενοχές… Τα χρόνια κυλούν…Όλα αλλάζουν, ο καθένας μας πασχίζει γεμάτος πίστη για το καλύτερο, ένα μαγικό χέρι όμως μετατρέπει τα πάντα προς το χειρότερο. Τέλος!
Ζωγραφίζω με απόγνωση. Κάποτε κυνηγούσα το θέμα. Τώρα κυνηγώ την ίδια τη ζωγραφική. Αυτή είναι το θέμα μου. Το πιο αδιάφορο θέμα γίνεται σημαντικό στα χέρια του ανθρώπου που έχει πάθος, που έχει κάτι να πει. Απλά δίχως σημασία αντικείμενα, τοπία, πρόσωπα, ξετυλίγουν τη δική τους ιστορία και αποκτούν μοναδικότητα. Αυτό είναι το άλλο μαγικό χέρι του καλλιτέχνη.
Αρχίζω να πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουν γευστικούς υποδοχείς και στη νόηση (δια μέσου της οράσεως) όπως και στο στόμα (όσοι έχουν). Έτσι το χρώμα και η ανάλογη σύνθεσή του αποτελεί ένα είδος τροφής και παράλληλα αισθητικής ικανοποίησης της νόησης. Όσο πιο καλομαγειρεμένο, με σοφία και ταλέντο, τόσο αποτελεσματικότερο. Στη ζωγραφική μάλιστα αυτό παίρνει αρκετά χρόνια - έτσι οι ζωγράφοι φαίνονται στην ωριμότητα (οι διακρίσεις αναπόφευκτες).
Όσον αφορά τα ίδια τα έργα μου, η δουλειά μου άλλαξε προς το καλύτερο, θέλω να πιστεύω. Από τις «ματ» επιφάνειες πέρασα σε πλούσιο, σε ποσότητα, χρώμα και πολλά βερνίκια. Δουλεύω ξανά με σπάτουλες – που είχα πολύ καιρό εγκαταλείψει - και πινέλλα. Η μορφή παίρνει πιο ελεύθερο χαρακτήρα αλλά δεν παύουν να είναι εικονικά έργα. Το σχέδιο δείχνει κάπως να υποχωρεί και το χρώμα σχεδιάζει.
Βέβαια μου είναι αδύνατο να απαρνηθώ ό,τι αγαπώ. Τα καράβια, η θάλασσα, τα βουνά, τα δέντρα, τα ζώα, δεν παύουν να είναι τα κυρίαρχα φαινόμενα στη ζωή και τη δουλειά μου. Ο κόσμος που επαναλαμβάνεται στα μάτια μου από τότε που υπάρχω. Ο τρόπος που τα βλέπω γίνεται διαφορετικός. Με διστακτικά αλλά σταθερά βήματα προχωρώ ψάχνοντας την εσώτερη αυτή υπόσταση των πραγμάτων. Με οδηγό την διαίσθηση και την αισθαντικότητα πλησιάζω αυτό που θεωρούμε και θα παραμείνει πάντα μια χίμαιρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου