Προλογίζοντας...

...ζωγραφίζουμε ή παίζουμε; Δυστυχώς ούτε το ένα ούτε το άλλο. Το σίγουρο είναι ότι ανταγωνιζόμαστε. Με τον χειρότερο τρόπο – κι ας μην το παραδέχονται πολλοί.. Ψάχνουμε μανιωδώς να ξεχωρίσουμε από τον άλλο(ζωγράφο), με οποιεσδήποτε συνέπειες. Τελευταία μάλιστα, η στροφή γίνεται προς μια εντελώς αντιαισθητική μορφή, χάριν αυτής της διαφοράς που επιδιώκουμε, και το απίστευτο είναι ότι πολλοί δικαιώνονται με τον πανηγυρικότερο τρόπο, με επιτυχία, χρήμα και αναγνώριση. Δεν έχω κανένα παράπονο, απλώς εκπλήσομαι πάντα με τις ανθρώπινες ενέργειες.

Προσωπικά, ακολούθησα πάντα ένα μοναχικό δρόμο, ακριβώς για να μη μπω στην αγωνία της διεκδίκησης που καταστρέφει ολοκληρωτικά το καλλιτεχνικό αίσθημα - αυτό που δίνει στο δημιουργό τη μεγαλύτερη απόλαυση όταν είναι γνήσιο. Αν μάλιστα βρίσκει και ελάχιστη ακόμα ανταπόκριση, η χαρά είναι απίστευτα μεγαλύτερη. Τα λέω όλα αυτά γιατί αισθάνομαι ότι πάλι κάτι αλλάζει μέσα μου. Ένας μεγάλος κύκλος δουλειάς μου δείχνει να έχει ωριμάσει· ήδη βιώνω το ξεκίνημα μιας προσωπικής αναγέννησης, μιας διαφορετικής οπτικής. Ξαναβρίσκω τη χαρά του πλούσιου χρώματος, των αντικειμένων και των προσώπων, του τοπίου, της ίδιας της φύσης.
Χαίρομαι με ανανεωμένη διάθεση τη ζωγραφική πράξη, ξεφεύγω από τη ρουτίνα, παίρνω πραγματική δύναμη από αυτό που δημιουργώ. Το μόνο δύσκολο στην περίπτωση είναι, ο κόσμος που συνηθίζει τη μορφή της δουλειάς που κάνεις για μερικά χρόνια και καταλαμβάνεται από μια φοβία ή και αντίρρηση, για ότι καινούργιο φτιάχνεις, με αποτέλεσμα στις εκθέσεις έργων που βρίσκονται σ’αυτό το ενδιάμεσο στάδιο και υπάρχουν μαζί παλιότερες και νεότερες εκδοχές, να επιλέγουν τις πρώτες.
Δεν είναι τυχαίο. Οι άνθρωποι αργούν πολύ, αλλά συνηθίζουν και κατανοούν. Αυτό το συγκεκριμένο λοιπόν πρόβλημα(για τον καλλιτέχνη) το έχω αντιμετωπίσει ξανά στη ζωγραφική μου πορεία. Το διαζύγιο με την προηγούμενη μορφή δεν εγκρίνεται άμεσα από το κοινό(όταν μάλιστα αυτή η μορφή έχει αντικατασταθεί άμεσα από μια καινούργια). Για να τα πω ξεκάθαρα, είναι σαν να παρατάς τη σύζυγο που μπούχτησες να βλέπεις χρόνια, για μια εικοσάρα.

Μιλώντας για την ίδια δουλειά που παρουσιάζω, έχω να πω ότι αυτό το νέο ξεκίνημα στρέφει αρκετά βλέμματα προς τα πίσω. Στο πλούσιο χρώμα των μεγάλων δασκάλων του περασμένου αιώνα. Ο λυτρωτικός αντικονφορμισμός, που όταν πραγματοποιείται με αίσθημα και συνείδηση, απελευθερώνει τη δυναμική στο σχέδιο και το χρώμα του ζωγράφου. Σ’αυτή την έκθεση έδωσα όλο το βάρος στο ίδιο το έργο, αδιαφορώντας, περίπου, για πλαίσια, σχήματα, αφίσα κλπ.
Δεν έχω θέμα. Το θέμα είναι η ίδια η ζωγραφική- γι’ αυτό και έδωσα ένα γενικό τίτλο(«ελαιοχρωματισμοί») που θυμίζει ακριβώς μπογιατζήδες. Και πράγματι, αυτή την περίοδο, πριν την έκθεση του Δεκεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, έζησα στη κυριολεξία έτσι. Βουτηγμένος στα χρώματα, τα λάδια και τα νέφτια, άγρυπνος από δημιουργική υπερδιέγερση, να φροντίζω είκοσι ώρες, κάθε μέρα, την καινούργια αυτή ερωμένη...
__________________________________________________________


* Απόσπασμα. Ο Γιάννης Σταύρου προλογίζει με αφορμή την έκθεση του"Ελαιοχρωματισμοί" στη Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 2004 - Ιανουάριος 2005.