Πες μου η καρδιά σου καμιά φορά πετά, Αγάθη,
Μακριά απ' το μαύρο ωκεανό και τη βρομερή πόλη,
Σ' έναν άλλο ωκεανό όπου η λάσπη ξεσπάει,
Γαλανό, φωτεινό, βαθύ σαν την παρθενιά;
Πες μου η καρδιά σου καμιά φορά πετά Αγάθη;
*
Dis-moi ton coeur parfois s’envole-t-il, Agathe,
Loin du noir ocean de l’immonde cite
Vers un autre ocean ou la splendeur eclate,
Bleu, clair, profond, ainsi que la virginite?
Dis-moi, ton coeur parfois s’envole-t-il, Agathe?
Σαρλ Μπωντλαίρ
Moesta et errabunda
Πες μου η καρδιά σου καμιά φορά πετά, Αγάθη,
Μακριά απ' το μαύρο ωκεανό και τη βρομερή πόλη,
Σ' έναν άλλο ωκεανό όπου η λάσπη ξεσπάει,
Γαλανό, φωτεινό, βαθύ σαν την παρθενιά;
Πες μου η καρδιά σου καμιά φορά πετά Αγάθη;
Η θάλασσα, η πλατιά θάλασσα, τους μόχθους παρηγορεί!
Ποιος δαίμονας προίκισε τη θάλασσα, βραχνή τραγουδίστρια
Που συνοδεύει το πελώριο αρμόνιο των αγριεμένων ανέμων,
Μ' αυτή την υπέρτατη αποστολή της παραμάνας;
Η θάλασσα, η πλατιά θάλασσα, τους μόχθους παρηγορεί!
Πάρε με μαζί σου βαγόνι! πάρε με φρεγάτα!
Μακριά! μακριά! η λάσπη εδώ είναι καμωμένη από τα δάκρυά μας!
- Είναι αλήθεια ότι κάποτε η θλιμμένη καρδιά της Αγάθης
Λέει: Μακριά απ' τις τύψεις, τα εγκλήματα, τις οδύνες,
Πάρε με μαζί σου βαγόνι! πάρε με φρεγάτα;
Π¨οσο είσαι μακριά, μυρωμένε παράδεισε,
Όπου κάτω από ένα φωτεινό γαλανό όλα είναι αγάπη και χαρά,
Εκεί καθετί που κανείς αγαπά είν' άξιο ν' αγαπηθεί,
Εκεί η καρδιά πνίγεται μες την καθαρή ηδονή!
Πόσο είσαι μακριά, μυρωμένε παράδεισε!
(Τα άνθη του κακού- μετ. Δέσπω Καρούσου)
*
Charles Baudelaire
Moesta et errabunda
Dis-moi ton coeur parfois s’envole-t-il, Agathe,
Loin du noir ocean de l’immonde cite
Vers un autre ocean ou la splendeur eclate,
Bleu, clair, profond, ainsi que la virginite?
Dis-moi, ton coeur parfois s’envole-t-il, Agathe?
La mer la vaste mer, console nos labeurs!
Quel demon a dote la mer, rauque chanteuse
Qu’accompagne l’immense orgue des vents grondeurs,
De cette fonction sublime de berceuse?
La mer, la vaste mer, console nos labeurs!
Emporte-moi wagon! enleve-moi, fregate!
Loin! loin! ici la boue est faite de nos pleurs!
— Est-il vrai que parfois le triste coeur d’Agathe
Dise: Loin des remords, des crimes, des douleurs,
Emporte-moi, wagon, enleve-moi, fregate?
Comme vous etes loin, paradis parfume,
Ou sous un clair azur tout n’est qu’amour et joie,
Ou tout ce que l’on aime est digne d’etre aime,
Ou dans la volupte pure le coeur se noie!
Comme vous etes loin, paradis parfume!
Mais le vert paradis des amours enfantines,
Les courses, les chansons, les baisers, les bouquets,
Les violons vibrant derriere les collines,
Avec les brocs de vin, le soir, dans les bosquets,
— Mais le vert paradis des amours enfantines,
L’innocent paradis, plein de plaisirs furtifs,
Est-il deja plus loin que l’Inde et que la Chine?
Peut-on le rappeler avec des cris plaintifs,
Et l’animer encor d’une voix argentine,
L’innocent paradis plein de plaisirs furtifs?
