Όταν η ηχώ της μας φτάσει το βράδυ...

on rêve mieux la nuit.
La nuit, tout devient plus intense, plus vrai
*
Ονειρεύεσαι καλύτερα τη νύχτα.
Τη νύχτα, όλα γίνονται πιο έντονα, πιο αληθινά. 

 

Γιάννης Σταύρου, Νύχτα στο λιμάνι, λάδι σε καμβά

Ελί Βιζέλ
Δεν χρειάζεται να φοβάσαι τη νύχτα

Δεν χρειάζεται να φοβάσαι τη νύχτα.
Η νύχτα είναι πιο καθαρή από την ημέρα.
Σκέφτεσαι καλύτερα, αγαπάς καλύτερα,
Ονειρεύεσαι καλύτερα τη νύχτα.
Τη νύχτα, όλα γίνονται πιο έντονα, πιο αληθινά.
Μια φράση που προφέρεται την ημέρα
Παίρνει ένα διαφορετικό νόημα,
Πιο βαθύ, πιο μακρινό,
Όταν η ηχώ της μας φτάσει το βράδυ.
*
Elie Wiesel
Il ne faut pas avoir peur de la nuit

Il ne faut pas avoir peur de la nuit.
La nuit est plus pure que le jour.
On pense mieux, on aime mieux,
on rêve mieux la nuit.
La nuit, tout devient plus intense, plus vrai.
Une phrase prononcée le jour
prend un sens différent,
plus profond, plus lointain,
quand son écho nous parvient la nuit.

(*) η πρόχειρη μετάφραση δική μου

τ’ απαράμιλλα κύματά σου...

Ainsi, les êtres humains, ces vagues vivantes, meurent l'un après l'autre...
*
Ακριβώς όπως πεθαίνουν και τ’ ανθρώπινα πλάσματα, τα ζώντα κύματα, το ένα μετά το άλλο...

 

Γιάννης Σταύρου, Στο κύμα, λάδι σε καμβά

Le Comte de Lautréamont
LES CHANTS DE MALDOROR - Chant premier 

.. tes vagues incomparables, avec le sentiment calme de ta puissance éternelle. Elles se suivent parallèlement, séparées par de courts intervalles. À peine l'une diminue, qu'une autre va à sa rencontre en grandissant, accompagnées du bruit mélancolique de l'écume qui se fond, pour nous avertir que tout est écume. (Ainsi, les êtres humains, ces vagues vivantes, meurent l'un après l'autre, d'une manière monotone; mais, sans laisser de bruit écumeux)...
*
Κόμης του Λωτρεαμόν
ΜΑΛΝΤΟΡΟΡ - Άσμα πρώτο

.. τ’ απαράμιλλα κύματά σου, με το αδιατάρακτο συναίσθημα της παντοτινής σου ισχύος. Το ένα πίσω από το άλλο, παράλληλα πορεύονται τα κύματα, με μικρά διαστήματα ενδιαμέσως. Μόλις το ένα καταπέσει, έρχεται άλλο να το βρει δυναμωμένο, με συνοδεία το μελαγχολικό απόηχο του αφρού που λιώνει, θυμίζοντάς μας ότι όλα είναι αφρός. (Ακριβώς όπως πεθαίνουν και τ’ ανθρώπινα πλάσματα, τα ζώντα κύματα, το ένα μετά το άλλο, κατά τρόπο μονότονο, αλλά χωρίς ν’ αφήνουν πίσω τους ήχο αφρού.)...

( Μετ. Στρατής Πασχάλης)

μπορεί να ρθώ απ' τα πέλαγα...

Tης Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι.
Nα μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά...

Γιάννης Σταύρου, Ανατολή στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, λάδι σε καμβά

Καββαδίας Νίκος
Θεσσαλονίκη II    

Στη Mυρτώ Kουμβακάλη

Tράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Xορτιάτης
κι' ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.
Γραφή από τρεις και μούγινες μοτάρι και καρφί.
Mε έριχνε η Tούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της.

Tη μάκινα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι
την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού.
Ήτανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι.
Tα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού.

Kαι τί δεν έχω υποσχεθεί και τί δεν έχω τάξει,
μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ
―της Άγρας τα μακριά σαριά, του Σάντουν το μετάξι―
και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό.

Tο δαχτυλίδι πούφερνα μου τόκλεψε η Oράγια.
Tον παπαγάλο ― μάδησε κι' έπαψε να μιλεί.
Aς εκατέβαινε έστω μια, στο βίρα, στα μουράγια,
κι' ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί.

Tίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει, ―
έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά.
Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά.
Eμούτζωσε τη θάλασσα και τήνε κατουράει.

Tης Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι.
Nα μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ από τη στεριά.
Kι' αν κάποια στην Kαλαμαριά πουκάμισο μου ράβει,
μπορεί να ρθώ απ' τα πέλαγα με τη φυρονεριά.