το φεγγάρι του Ιουλίου μάτωσε...

 

Γιάννης Σταύρου, Κόκκινο φεγγάρι (λεπτομέρεια)

 88 οι νεκροί και το φεγγάρι του Ιουλίου μάτωσε...

"κόκκινο το φεγγάρι ανεβαίνει σαν φόβος πια και μόνο" 

Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ

"Από αίμα πουλιών πλημμυρισμένο / κρυμμένο μένει το φεγγάρι... / είναι ακόμα καλοκαίρι / όμως μια μυρωδιά από θειάφι φράζει το χειμώνα / δεν έχει ούτε καρέκλα να καθίσεις / και οι καρέκλες έφυγαν στον ουρανό" 

Μίλτος Σαχτούρης

Δεν υπάρχουν λόγια...

Για όλους μας θα πέσει η νύχτα...

Κάθομαι στην πόρτα και μεθώ τα μάτια μου και τ' αυτιά μου με τα χρώματα και τους ήχους του τοπίου, και τραγουδώ αργά, μόνο για μένα, αόριστες μελωδίες που συνθέτω ενόσω περιμένω...

Γιάννης Σταύρου, Λιμάνι Θεσσαλονίκης, λάδι σε καμβά

Φερνάντο Πεσσόα
Το βιβλιο της ανησυχίας
(απόσπασμα)

Θεωρώ τη ζωή ένα πανδοχείο όπου πρέπει να μείνω μέχρι να έρθει η άμαξα της αβύσσου. Δεν ξέρω που θα με παέι γιατί δεν ξέρω τίποτα. Θα μπορούσα να θεωρήσω αυτό το πανδοχείο φυλακή γιατί είμαι υποχρεωμένος να περιμένω εκεί μέσα. Θα μπορούσα να το θεωρήσω ένα χώρο συναναστροφών γιατί εκεί συναντιέμαι με άλλους ανθρώπους.

Ωστόσο δεν είμαι ούτε ανυπόμονος ούτε κοινός άνθρωπος. Τα αφήνω αυτά σε όσους κλείνονται στο δωμάτιό τους και ξαπλώνουν άβουλοι στο κρεβάτι τους, όπου περιμένουν χωρίς ύπνο, τα αφήνω σε όσους συζητούν στα σαλόνια απ' όπου οι μουσικές και οι φωνές φτάνουν ευχάριστες ως εμένα. Κάθομαι στην πόρτα και μεθώ τα μάτια μου και τ' αυτιά μου με τα χρώματα και τους ήχους του τοπίου, και τραγουδώ αργά, μόνο για μένα, αόριστες μελωδίες που συνθέτω ενόσω περιμένω.
Για όλους μας θα πέσει η νύχτα και θα φθάσει η άμαξα. Απολαμβάνω την αύρα που μου δίνεται και την ψυχή που μου δόθηκε για να την απολαμβάνω, και δεν ρωτάω αλλά ούτε και ψάχνω. Αν αυτό που αφήνω γραμμένο στο βιβλίο των ταξιδιωτών θα μπορούσε, αν διαβαστεί κάποτε από άλλους, να τους κρατήσει συντροφιά στη διάρκεια του ταξιδιού τους, θα ήταν καλά. Αν δεν το διαβάσουν ή δεν τους διασκεδάσει, πάλι καλά θα είναι.

απαράδεκτη αντίληψη "ισότητας"...

Το θερμόμετρο της επιτυχίας είναι ο φθόνος των ανίκανων.

Σαλβατόρ Νταλί, Καδακές, 1921

Σαλβατόρ Νταλί
Αποφθέγματα

Από τη γαλλική επανάσταση άρχισε να δημιουργείται μία ηλίθια κι απαράδεκτη αντίληψη "ισότητας" - που τείνει να υιοθετηθεί πια από τους πάντες - σύμφωνα με την οποία οι μεγαλοφυΐες δεν είναι παρά... μεγαλοφυείς κοινοί θνητοί· δηλαδή ούτε λίγο - ούτε πολύ είμαστε όλοι ίδιοι στο βάθος! Αυτή η εξομοίωση είναι σοβαρό σφάλμα. Κι αν είναι λάθος σ' ό,τι αφορά εμένα, που είμαι η υπ' αριθμόν ένα μεγαλοφυΐα της εποχής μας, καταντάει τραγικό λάθος για τις μεγαλοφυΐες που ενσαρκώνουν, για παράδειγμα, την κορυφή της Αναγέννησης (όπως η σχεδόν θεία μεγαλοφυΐα του Ραφαήλ). Το βιβλίο αυτό που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους και θ' αποδείξει ότι η καθημερινή ζωή μιας μεγαλοφυΐας δεν έχει τίποτα κοινό μ' εκείνη του πλήθους. Θα λύσει αυτή τη σοβαρή παρεξήγηση και θα καταδείξει αυτήν την τόσο διαφορετική καθημερινότητα μιας μεγαλοφυΐας σε οτιδήποτε την αφορά· όπως ο ύπνος, η πέψη, οι εξάρσεις, το συνάχι, το αίμα της, η ζωή και ο θάνατος της... (Το Ημερολόγιο μιας Μεγαλοφυΐας, απόσπασμα)

Το θερμόμετρο της επιτυχίας είναι ο φθόνος των ανίκανων.

Αυτοί που δεν θέλουν να μιμηθούν τίποτε, δεν παράγουν τίποτε.

Τόσο λίγα απ’ αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν συμβαίνουν…

Το μόνο πράγμα που δεν χορταίνει ο κόσμος είναι οι υπερβολές.

Αυτή η μεγαλειώδης τραγωδία που ονομάζουμε μοντέρνα τέχνη…

Η Ρωσική επανάσταση είναι η Γαλλική επανάσταση που έφτασε με καθυστέρηση, λόγω του κρύου.

Οι πόλεμοι δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν εκτός από αυτούς που σκοτώνονται.

Ευφυΐα χωρίς φιλοδοξία είναι πουλί χωρίς φτερά.

εδάκρυσαν οι φίλοι, εδάκρυσα κι εγώ...

μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα
με τα ξανθά μαλλιά...

Γιάννης Σταύρου, Πορτρέτο νέας γυναίκας, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Διονύσιος Σολωμός
Η Ξανθούλα

Την είδα την Ξανθούλα,
την είδα ψες αργά,
που εμπήκε στη βαρκούλα
να πάει στην ξενιτιά.

Εφούσκωνε τ’ αέρι
λευκότατα πανιά,
ωσάν το περιστέρι
που απλώνει τα φτερά.

Εστέκονταν οι φίλοι
με λύπη, με χαρά,
κι αυτή με το μαντίλι
τους αποχαιρετά.

Και το χαιρετισμό της
εστάθηκα να ιδώ,
ώς που η πολλή μακρότης
μου το ’κρυψε και αυτό.

Σ’ ολίγο, σ’ ολιγάκι
δεν ήξερα να πω
αν έβλεπα πανάκι
ή του πελάγου αφρό·

και αφού πανί, μαντίλι
εχάθη στο νερό,
εδάκρυσαν οι φίλοι,
εδάκρυσα κι εγώ.

Δεν κλαίγω τη βαρκούλα,
δεν κλαίγω τα πανιά,
μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα,
που πάει στην ξενιτιά.

Δεν κλαίγω τη βαρκούλα
με τα λευκά πανιά,
μόν’ κλαίγω την Ξανθούλα
με τα ξανθά μαλλιά.

Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια...

Τα ρούχα μας είναι γαλάζια
γαλάζια τα δέντρα κι ο άνεμος...

Γιάννης Σταύρου, Ελαιώνας στην Αττική, λάδι σε καμβά

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
Θέλω λυπητερά τραγούδια

Θέλω λυπητερά τραγούδια καλοκαίρι μου
καυτό σακατεμένο μου διαμάντι
γυμνό κορμί της θάλασσας που έπαιξες
χορδές του αέρα μέσα στα μαλλιά μου

Θέλω λυπητερά τραγούδια καλοκαίρι μου
ηλεκτρισμένα μάτια στο σιργιάνι
η μουσική στα σφαιριστήρια της αγάπης
το πυροτέχνημα τού ήλιου στη φωνή μου

Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
όσο παλιώνω

Τετράδια μουσικής

Τα ρούχα μας είναι γαλάζια
γαλάζια τα δέντρα κι ο άνεμος
μες στα μαλλιά σου, γαλάζιοι κι εμείς

Περπατούμε ανάλαφροι κάτω απ’ τα δέντρα
τα φύλλα τραυλίζουν στα πόδια μας
όλα σχεδιάστηκαν καθώς λαχτάρησες
μες στο προαύλιο, μέσα στο ποίημα
της φυλακής

την παραμονή της καμίας αναχώρησης...

Μεγάλη χαρά να μην έχεις ανάγκη να 'σαι χαρούμενος,
σαν μια ευκαιρία απ' την ανάποδη...

 

Γιάννης Σταύρου, Αναμονή στο λιμάνι, λάδι σε χαρτί

Φερντάντο Πεσσόα
Την παραμονή της καμιάς αναχώρησης

Την παραμονή της καμιάς αναχώρησης
τουλάχιστον δεν έχεις να φτιάξεις τις βαλίτσες σου
ούτε να κάνεις σχέδια σε χαρτί,
με την ακούσια συνοδεία πραγμάτων που ξεχνάμε,
για το ακόμη ελεύθερο μέρος της επόμενης μέρας.

Δεν έχεις να κάνεις τίποτα
την παραμονή της καμίας αναχώρησης.

Μεγάλη γαλήνη να μην έχεις τίποτ' άλλο
παρά γαλήνη!
Μεγάλη γαλήνη που δεν ξέρει καν να σηκώνει τους ώμους
γιατί, καημένη πλήξη, έχει περάσει την πλήξη
κι έχει φτάσει εκουσίως στο τίποτα.
Μεγάλη χαρά να μην έχεις ανάγκη να 'σαι χαρούμενος,
σαν μια ευκαιρία απ' την ανάποδη.