Αργά τη Νύχτα...

Η φωνή σου, που είναι η καμπάνα των πέντε αισθήσεων,
θα ήταν ο αμυδρός φάρος που ζητάει η  καταχνιά μου...

Γιάννης Σταύρου, Ανταύγειες στο λιμάνι, λάδι σε καμβά

Ρόκε Ντάλτον
Ο Ματαιόδοξος

Θα ήμουνα μεγάλος νεκρός.
Οι διαστροφές μου τότε θα έλαμπαν σαν παλιά κοσμήματα
με αυτά τα θελκτικά χρώματα του δηλητηρίου.
Θα υπήρχαν άνθη όλων των αρωμάτων στον τάφο μου
και θα μιμούνταν οι έφηβοι τις χειρονομίες μου παραίτησης,
τις μυστικές μου λέξεις τους άγχους.
Ίσως κάποιος θα έλεγε πως ήμουνα πιστός ήμουν καλός.
Αλλά μονάχα εσύ θα θυμόσουν
τον τρόπο μου να κοιτάζω στα μάτια.
Ένα απ’ τα πρόσωπα του έρωτα είναι ο θάνατος ,
στον καπνό της εποχής αυτής της αιώνια νεανικής.
Τι μου μένει μπροστά σου εκτός απ’ την αμηχανία των βασιλέων,
τις κινήσεις της μάθησης μπρος στην αύξηση του ποταμού,
τα ίχνη της πτώσης μπρούμυτα ανάμεσα στη στάχτη;
Η δική μου νεότητα μικραίνει
και σέρνει τη μελαγχολία σαν μουλάρι.

Αργά τη Νύχτα

Ὀταν θα μάθεις πως έχω πεθάνει μην προφέρεις το όνομά μου
γιατί θα σταματήσει ο θάνατος και η ανάπαυση.
Η φωνή σου, που είναι η καμπάνα των πέντε αισθήσεων,
θα ήταν ο αμυδρός φάρος που ζητάει η  καταχνιά μου.
Όταν θα μάθεις ότι έχω πεθάνει πες συλλαβές παράξενες.
Πρόφερε, άνθος, μέλισσα, δάκρυ, ψωμί, καταιγίδα.
Μην αφήσεις τα χείλη σου να βρουν τα έντεκά μου γράμματα.
Νυστάζω, έχω αγαπήσει, έχω κερδίσει τη σιωπή.
Μην προφέρεις τ’ όνομά μου όταν μάθεις πως έχω πεθάνει
από τη σκοτεινή τη γη θα με έφτανε με τη φωνή σου.
Μην προφέρεις τ’ όνομά μου, μην προφέρεις τ’ όνομά μου.
Ὀταν θα μάθεις πως έχω πεθάνει μην προφέρεις τ’ όνομά μου.

27 χρονών

Είναι πράγμα σοβαρό
να είσαι είκοσι εφτά
στην πραγματικότητα είναι ένα
από τα πιο σοβαρά πράγματα
γύρω πεθαίνουν οι φίλοι
της πνιγμένης παιδικής ηλικίας
κι αρχίζει κανείς ν΄ αμφιβάλλει
για την αθανασία

(Μετ. Γιώργος Μίχος)