μοναξιά των θαλασσών...

Υπάρχει μοναξιά του χώρου
και μοναξιά των θαλασσών
και μοναξιά θανάτου, κι όλες
μοιάζουν εσμοί πρωτευουσών...
*
There is a solitude of space
A solitude of sea
A solitude of death, but these
Society shall be...

Γιάννης Σταύρου, Αρόδο, Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Έμιλυ Ντίκινσον
Ποιήματα

347

Όταν η νύχτα φεύγει, κι είναι
το χάραμα τόσο κοντά
που τα κενά σχεδόν αγγίζεις-
ώρα να στρώσεις τα μαλλιά,

να ετοιμάσεις τα λακκάκια,
και ν’ απορήσεις τι να ήσαν
τα γηραιά, ξεθωριασμένα
μεσάνυχτα και σε φόβισαν.

726

Η Φύση κάνει να διψούμε,
ώστε, πεθαίνοντας μετά,
λίγο νερό εκλιπαρούμε
σε δάχτυλα περαστικά.

Δηλοι την πιο λεπτή για μας
ανάγκη που εν αφθονία
πληροι το μέγα προς δυσμάς
το Ύδωρ, η Αθανασία.

1695

Υπάρχει μοναξιά του χώρου
και μοναξιά των θαλασσών
και μοναξιά θανάτου, κι όλες
μοιάζουν εσμοί πρωτευουσών

μπροστά στο πολικό τοπίο
-μια περατή απεραντότης-
εκεί που η ψυχή ανοίγει
και δέχεται τον εαυτό της.

(μετ. Διονύσης Καψάλης)

Emily Dickinson
Poems

347

When Night is almost done—
And Sunrise grows so near
That we can touch the Spaces—
It's time to smooth the Hair—

And get the Dimples ready—
And wonder we could care
For that old—faded Midnight—
That frightened—but an Hour—

726

We thirst at first—'tis Nature's Act—
And later—when we die—
A little Water supplicate—
Of fingers going by—

It intimates the finer want—
Whose adequate supply
Is that Great Water in the West—
Termed Immortality—

1695

There is a solitude of space
A solitude of sea
A solitude of death, but these
Society shall be
Compared with that profounder site
That polar privacy
A soul admitted to itself--
Finite Infinity.