να σταλάζουνε σαν δάκρυα της μέρας...

αλλά εκείνα που στον αέρα σταματούσαν
την ευτυχία μου και την ομορφιά σου για να δουν,
εκείνα που είχαν μάθει τ’όνομά μας,
εκείνα… δε θα ‘ρθουν!

 

Γιάννης Σταύρου, Καφές και βιβλία, λάδι σε καμβά

Γκουστάβο Αντόλφο Μπέκερ
Θα ξαναρθούν τα μαύρα χελιδόνια

Θα ξαναρθούν τα μαύρα χελιδόνια
στο μπαλκόνι σου να χτίσουν τη φωλιά,
και παίζοντας στο τζάμι θα χτυπήσουν
με το φτερό ξανά,
αλλά εκείνα που στον αέρα σταματούσαν
την ευτυχία μου και την ομορφιά σου για να δουν,
εκείνα που είχαν μάθει τ’όνομά μας,
εκείνα… δε θα ‘ρθουν!

Θα ξαναρθούν τα πυκνά τα αγιοκλήματα
του κήπου σου τους φράχτες ν’ανεβούν,
και ξανά το απόγευμα, ακόμα πιο ωραία,
τ’άνθη τους θα ανοιχτούν,
αλλά εκείνα που βαριά από το δροσόπαγο
βλέπαμε τις σταγόνες τους να τρέμουν
και να σταλάζουνε σαν δάκρυα της μέρας,
εκείνα… δε θα ‘ρθουν!

Θα ξαναρθούν τα λόγια της αγάπης
στην ακοή σου ν’αντηχήσουν φλογερά,
μπορεί η καρδιά σου απ’το βαθύ της ύπνο
ν’αφυπνισθεί ξανά,
αλλά βουβός, γονατιστός, περίσκεπτος,
καθώς λατρεύουν το Θεό μπροστά στο Άγιο Βήμα,
μην πλανεύεσαι… όπως εγώ σ’αγάπησα
ποτέ από άλλον δεν θ’αγαπηθείς!