με το βλέμμα των αγαλμάτων
και όσον αφορά τη φωνή της,
απόμακρη και ήρεμη και σοβαρή,
με τη χροιά αγαπημένων φωνών που σώπασαν…
Πωλ Βερλαίν
Το οικείο μου όνειρο
Συχνά έχω τούτο το παράξενο
και διαπεραστικό όνειρο
μιας γυναίκας άγνωστης
που αγαπώ και με αγαπά
και που όμως δεν είναι κάθε φορά
ούτε ακριβώς η ίδια
αλλά ούτε και κάποια άλλη,
και με αγαπά και με καταλαβαίνει
Γιατί εκείνη με καταλαβαίνει
και η καρδιά μου είναι διάφανη
για αυτή μονάχα˙
και τον ιδρώτα του χλωμού προσώπου μου
μονάχα αυτή ξέρει να δροσίζει με το κλάμα της
Να είναι άραγε καστανή, ξανθιά ή κοκκινομάλλα;
Δε ξέρω
Το όνομά της;
Θυμάμαι πως είναι γλυκό και εύηχο
σαν τα ονόματα των αγαπημένων
που μας στέρησε η ζωή
Το βλέμμα της είναι όμοιο
με το βλέμμα των αγαλμάτων
και όσον αφορά τη φωνή της,
απόμακρη και ήρεμη και σοβαρή,
με τη χροιά αγαπημένων φωνών που σώπασαν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου