μια χώρα να πεθαίνει...

στ’ αλήθεια είναι θλιβερό μια χώρα να πεθαίνει.
Κι απ’ όλα το πιο θλιβερό: να μην καταλαβαίνει...

 

Γιάννης Σταύρου, Ελαιώνας δίπλα στη θάλασσα, λάδι σε καμβά

Κώστας Κουτσουρέλης
Η βιλανέλα της φτωχής πατρίδας

Είναι στ’ αλήθεια θλιβερό μια χώρα να πεθαίνει,
να το ’χουν όλοι βέβαιο κι αυτή να τ’ αγνοεί,
τίποτε να μην εννοεί, να μην καταλαβαίνει.

Να λέει ότι κοιτάει μακριά και να ’ναι τυφλωμένη,
να ηχεί στ’ αυτιά της θούριος του ρόγχου η βοή,
στ’ αλήθεια είναι θλιβερό μια χώρα να πεθαίνει.

Να βλέπει αντίκρυ της το φως αργά να ξεθυμαίνει
κι εκείνη να φαντάζεται πως ήρθε το πρωί,
τον ζόφο που την έζωσε να μην καταλαβαίνει.

Να σφίγγει στην παλάμη της, την πια προτεταμένη,
τάχα το πάθος, της γροθιάς την ανυπακοή,
με οίστρο να παραληρεί – και όμως να πεθαίνει.

Να αισθάνεται ότι εγείρεται πάνω απ’ την Οικουμένη
κι όμως να έρπει καταγής, στου βούρκου τη ζωή,
ανίδεη να κατρακυλά, να μην καταλαβαίνει.

Να γλείφει εκείνα που ξερνά, την μπόχα να βυζαίνει,
να αιμάσσει δίχως τελειωμό και να πυορροεί –
στ’ αλήθεια είναι θλιβερό μια χώρα να πεθαίνει.
Κι απ’ όλα το πιο θλιβερό: να μην καταλαβαίνει.

Πηγή:  ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ