όπου γεννιόταν η αυγή...

όπως η θάλασσα. Έχεις σιωπή
στην καρδιά, πνιγμένες
λέξεις. Είσαι σκοτεινή.
Γιά σένα η αυγή είναι σιωπή...

Γιάννης Σταύρου, Ξημέρωμα στη Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Τσέζαρε Παβέζε
Το πρόσωπό σου από λαξευμένη πέτρα...

Το πρόσωπό σου από λαξευμένη πέτρα,
το αίμα σου από σκληρό χώμα,
ήρθες άπό τή θάλασσα.
Όλα τά δέχεσαι, τά ερευνάς
καί τά διώχνεις
όπως η θάλασσα. Έχεις σιωπή
στην καρδιά, πνιγμένες
λέξεις. Είσαι σκοτεινή.
Γιά σένα η αυγή είναι σιωπή.

Κι είσαι σάν τις φωνές
τής γης - τόν χτύπο
τού κουβά στό πηγάδι,
τής φωτιάς τό τραγούδι,
τον γδούπο τού μήλου'
τις καρτερικές, χαμηλόφωνες
κουβέντες στα κατώφλια,
τήν κραυγή τού παιδιού - όσα
ποτέ δέν διαβαίνουν.
Δέν αλλάζεις. Είσαι σκοτεινή.

Είσαι τό κλειδωμένο υπόγειο
μέ τό χωμάτινο δάπεδο,
όπου κάποτε μπήκε
μέ γυμνά πόδια τ' άγόρι
καί θά τό θυμάται γιά πάντα.
Είσαι η σκοτεινή κάμαρα
πού θά θυμόμαστε πάντα
σάν την άρχαία αυλή
όπου γεννιόταν η αυγή.

(Μετ. Σωτήρης Τριβιζάς)