μεσάνυχτα και κάτι...

Ο ήλιος έλαμπε στο ακρογιάλι
Έλαμπε στ' ακρογιάλι φοβερά
Όλη τη δύναμη του είχε βάλει
Τα κύματα να κάνει αστραφτερά...

Γιάννης Σταύρου, Εκδρομή, λάδι σε καμβά

Λιούις Κάρολ
Η Φώκια και ο Μαραγκός
("Μέσα απ' τον καθρέφτη", απόσπασμα)

Ο ήλιος έλαμπε στο ακρογιάλι
Έλαμπε στ' ακρογιάλι φοβερά
Όλη τη δύναμη του είχε βάλει
Τα κύματα να κάνει αστραφτερά
κι αυτό ήταν παράξενο κομμάτι
γιατί ήταν μεσάνυχτα και κάτι!

Έλαμπε σκυθρωπά και το φεγγάρι
Σκεφτόταν: «Μα δεν είναι δυνατόν!
Δουλειά δεν έχει ο ήλιος, που να πάρει,
Τι λάμπει έτσι, νυχτιάτικα , λοιπόν;
Είναι μεγάλη αγένεια που πάει
Τη διασκέδαση μου και χαλάει!».

Η θάλασσα ήταν πολύ βρεγμένη
Τα βότσαλα ήταν πολύ στεγνά
Δεν ήταν η νυχτιά συνεφιασμένη
Και σύννεφα δεν είχε πουθενά
Ούτε πουλιά πετούσαν στον αέρα
Γιατί κανένα δεν υπήρχε πέρα ως πέρα!

(Μετ. Παυλίνα Παμπούδη)