όσο για τον άνθρωπο θα υπάρχει ένα μυστήριο...

όσο  ο ήλιος τα σκόρπια  νέφη
με φωτιά και χρυσάφι θα ντύνει...

Γιάννης Σταύρου, Δύση στον Θερμαϊκό, λάδι σε καμβά

Γκουστάβο Αντόλφο Μπέκερ
Rimas
ΙV

Μην πείτε  πως με το θησαυρό της ξοδεμένο,
ελλείψει θεμάτων , βουβάθηκε η λίρα ∙
μπορεί ποιητές να μην υπάρχουν ∙ όμως πάντα
θα υπάρχει ποίηση.
Όσο  απ’ του φωτός τις συχνότητες,  το φιλί,
πυρωμένο  θα πάλλεται  ∙
όσο  ο ήλιος τα σκόρπια  νέφη
με φωτιά και χρυσάφι θα ντύνει ∙
Όσο η αγκαλιά του αγέρα  κουβαλάει
ευωδιές  κι αρμονίες∙
όσο θα υπάρχει στον κόσμο η Άνοιξη,
θα υπάρχει και η ποίηση!
Όσο η επιστήμη δεν μπορεί να εντοπίσει
τις πηγές της ζωής,
και στους ουρανούς ή στα πέλαγα  θα υπάρχει μια άβυσσος
που στους υπολογισμούς θ’ αντιστέκεται ·
Όσο θα  προχωρά η ανθρωπότητα
χωρίς να  ξέρει για πού τραβάει ∙
όσο για τον άνθρωπο θα υπάρχει ένα μυστήριο,
θα υπάρχει και  η ποίηση!
Όσο θα νιώθουμε ν’ αγαλλιά   η  ψυχή μας,
δίχως στα χείλη να σκάει χαμόγελο ∙
Όσο κάποιος θα κλαίει χωρίς  το κλάμα να φαίνεται
που  συννεφιάζει τα μάτια ∙
Όσο καρδιά και κεφάλι
θα εξακολουθούν να παλεύουν ·
όσο θα υπάρχουν ελπίδες και αναμνήσεις,
θα υπάρχει κι η ποίηση!
Όσο μάτια θα υπάρχουν π’ αντανακλούνε
εκείνα τα μάτια που τα κοιτούνε ∙
όσο  τα χείλη που αναστενάζουν θ’ αποκρίνονται
σε άλλα χείλη που αναστενάζουν ∙
όσο  μπορούν  μες το  φιλί ταραγμένες
να αισθάνονται  δύο ψυχές ∙
όσο μια ωραία  θα υπάρχει γυναίκα,
θα υπάρχει κι η ποίηση!

(μετ. Στέργιος Ντέρτσας)