Όπως το μηδενικό βάρος του ουσιώδους...

σε βροχή που έρχεται από το χάος
(Άλλοτε εσύ την περίμενες, την έλεγες ευλογία)...

Γιάννης Σταύρου, Μετα τη βροχή - Θεσσαλονίκη, λάδι σε καμβά

Βέης Γιώργος
εκείνη η λίμνη

Όπως το μηδενικό βάρος του ουσιώδους
η μουσική δηλαδή από το φλάουτο
του δόκιμου μοναχού
έτσι ακριβώς και το μήνυμα φτάνει από εκεί
που δεν το περιμένουμε
χωρίς μεσάζοντες
χωρίς φιλοφρονήσεις μιας ασήμαντης ρητορείας
όχι τόσο διφορούμενο ή δυσνόητο
αλλά ξαφνικά δικό μας
σαν το σκοτάδι
που δεν μπορούμε βέβαια να το πούμε
ούτε καν να το δείξουμε
λες και είναι κλεμμένο διαμάντι
ατίμωση ή έκλαμψη
θα ενωθεί όπου νά’ ναι με τα χρώματα του φθινοπώρου.

υποθέσεις
(μεταξύ Ορχομενού και Αθήνας)

Αν, επιστρέφοντας  στο σπίτι από μίαν αποτυχημένη
εκδρομή, νιώσουμε κάποιον ανάμεσά μας
να αιωρείται συνέχεια από τις ανάσες μας
καθώς θα περπατάμε χέρι χέρι
θα τον φιλήσουμε κι αυτόν στο στόμα
ή μήπως θα τον σκοτώσουμε;
Μα είσαι ήδη στον ουρανό, δίπλα μου
δηλαδή στην απέναντι γωνία,
σε έχω δει πίσω από τις ανταύγειες
της προσωρινής μεταμόρφωσης σε νερό
σε βροχή που έρχεται από το χάος
(Άλλοτε εσύ την περίμενες, την έλεγες ευλογία)