για φούντο πάει της τέχνης μου το σκάφος.
Τι θέλω εδώ; Δεν κάνω για ζωγράφος!
Μιχαήλ Άγγελος
Πρήστηκαν απ' τα πάθη
Πρήστηκαν απ' τα πάθη τα λαιμά μου,
όπως απ' το πολύ νερό οι γάτες
που σεργιανούν στης Λομβαρδίας τις στράτες,
κι έφτασε το πηγούνι ώς την κοιλιά μου.
Κρεμιέται Άρπυια φτερωτή το σώμα,
τα γένια ανάστροφα, στο σβέρκο η μνήμη,
και στάζοντας στο πρόσωπο με ρύμη
απλώνει το πινέλο μου το χρώμα.
Άγγιξαν οι γοφοί μου το στομάχι,
καπούλι αλόγου μού 'χει γίνει η ράχη,
με βήμα αβέβαιο σαν τυφλός τρεκλίζω.
Η σάρκα εμπρός μου πέφτει και σουφρώνει,
και πίσω μου, όπως τρούλος που τεντώνει,
λες κι είμαι αψίδα της Συρίας λυγίζω.
Κι έτσι απ' το νου μου η κρίση
αλλόκοτη και σφαλερή αναβλύζει –
κάννη στραβή το βόλι χαραμίζει.
Νά πού 'χω καταντήσει:
για φούντο πάει της τέχνης μου το σκάφος.
Τι θέλω εδώ; Δεν κάνω για ζωγράφος!
(μετ. Κώστας Κουτσουρέλης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου