Απάνω σε πατημασιές σβησμένες ξεδιπλώνομαι...

Φίλοι, προδοτικοί μου φίλοι, μαρτυρήστε
Σ’ ολόκληρη την οικουμένη
Πόσο πιο δω, πόσο πιο κει απ’ το όνειρο βρισκόμαστε

Γιάννης Σταύρου, Άνθρωπος και δέντρο, λάδι σε καμβά 

Γιώργος Καραβασίλης
Προθαλάμιο
Τρίπολις Αρκαδίας 1975
 
Φίλοι ας μπω στο πατρικό μου σπίτι
Με το πλακόστρωτο, τα κεραμίδια, τα μοσχάτα.
Του έρωτα η αναμονή είναι πλατιά μεγάλη
Πόσο πιο δω πόσο πιο κει απ’ το όνειρο βρισκόμαστε
Χρέη αφανισμών που παραγράφονται και στο πλατύσκαλο
Απάνω σε πατημασιές σβησμένες ξεδιπλώνομαι
Κυλώ στου πόθου τη μήτρα.
Δωμάτια με διασταυρούμενα φυλλώματα
Φιλύρες άκοπες ακόμα κι απ’ το θάνατο
Ήλιε, ήλιε που λάμνεις σε ορθάνοιχτα παράθυρα
Στην Τρίπολη κοιτάζω την Καστέλα
Διακόσα τόσα χρόνια που μου περιμένουν τη σπορά
Ταφές και γέννες λίγο πριν τον έρωτα
Φίλοι μιλώ με στόμα αξεδίψαστων νεκρών
Στους τάπητες και στα κεντήματα θα ντύσω την μορφή μου
Στην σκόνη σε παμπάλαιες χειρονομίες, σε πρόσωπα λησμονημένα
Η έξοδος της σάρκας μου προς την ελευθερία
Εδώ
Φίλοι, προδοτικοί μου φίλοι, μαρτυρήστε
Σ’ ολόκληρη την οικουμένη
Πόσο πιο δω, πόσο πιο κει απ’ το όνειρο βρισκόμαστε