Τον προδομένο όλοι τον προδίνουν...

Υπάρχουν πολλοί, ονειρεύονται πως ζούνε ακόμα. Ο χρόνος παίζει μέσα τους, όπως ο αέρας σ’ ένα σπασμένο σωλήνα...

Γιάννης Σταύρου, Άνθρωπος και δέντρο, λάδι σε καμβά

Τάκης Σινόπουλος
Περί προσώπου

Tι σκέφτεσαι;

Tι σκάβεις συνέχεια το πρόσωπό σου στον καθρέφτη;
όπως η μέρα φεύγει ή κάποτε
στη μνήμη ακούς τον ήχο των παρωχημένων.

Tόσα χρόνια περπατάς, ονειρεύεσαι στο ίδιο κορμί.
Στο ίδιο σκοτάδι τη νύχτα χωνεύεις. Mα απόψε,
τα σημάδια που ψάχνεις και βρίσκεις,
απ’ το πρόσωπο πέφτει ο ασβέστης
και το πρόσωπο τρίζει. 

Ήρθε ένα φως
        
Ξύλα και ξύλα στη φωτιά, πίσω απ’ τα κάψαλα τόσα
χαμένα χρόνια.

Φράξαμε το παράθυρο. Ποιος ακουμπάει τα χέρια πάνω
στον καιρό;

Ήρθε η φωνή από τις ρωγμές, ήρθε ένα φως.

Δεν ήτανε δικό σου. Ο θάνατος που έλεγα έκαιγε
απέξω.

(Συλλογή Πέτρες)
*
Τον προδομένο όλοι τον προδίνουν.

(Νυχτολόγιο, Συλλογή II)
*       
Υπάρχουν πολλοί, ονειρεύονται πως ζούνε ακόμα. Ο χρόνος παίζει μέσα τους, όπως ο αέρας σ’ ένα σπασμένο σωλήνα.

(Ο χάρτης, Συλλογή II)