Πώς να την πάρεις τη ζωή δόλωμα του θανάτου;

Όπως τα φύλλα σε αψηλό καβάκι
Οιά τε φύλλα μακεδνής αιγείροιο.
Όμως εκείνο το μοναδικό ανατρίχιασμα της λεύκας...

Γιάννης Σταύρου, Λεύκες στον Λαγκαδά, λάδι σε καμβά

Ζήσιμος Λορεντζάτος
Χαϊκού

Χίλια σκαλούνια
να τ’ ανέβεις της τέχνης
το Παλαμήδι.
*
Που ’ναι το τέλος;
Εν αρχή ην ο Λόγος
εμείς στη μέση.
*
Απ’ τα δυο τραίνα
στο σταθμό ποιο κουνιέται
εμείς για το άλλο;
*
Αχ η Ακριβούλα
κοχύλια τα προικιά της
Παπαδιαμάντη.
*
Όλη τη νύχτα
τ’ άρμπουρο με τ’ αστέρια
παίζαν τραμπάλα.
*
Λεύκα
(Απόσπασμα)

Μπορείς κι άλλα να πεις. Αστέρευτος ο λόγος
Ακόμα κι Όμηρος αν είσαι στου Αλκίνοου τα παλάτια
Και με την πρωτοεικόνα σου γνέμα κι αδράχτια
Στων γυναικών τα δάχτυλα στριφογυρίζουν
Όπως τα φύλλα σε αψηλό καβάκι
Οιά τε φύλλα μακεδνής αιγείροιο.
Όμως εκείνο το μοναδικό ανατρίχιασμα της λεύκας
Κάθε φορά που τη σαλεύει αγέρας (με το χέρι δείξε)
Του κάκου μάχεσαι δε θα μπορέσεις να το πεις
Μολύβι πέφτουν τα φτερά της τέχνης σου της ποιητικής
Μπροστά στο κάλεσμα το αδούλωτο της ζωής
*
Αδήλων δραμάτων
(Απόσπασμα)

Καημένη αγάπη της στεριάς και που δε σε περπάτησα
Και που δε σε κολύμπησα της θάλασσας αγάπη –
Τέτοια χαρά στον ουρανό και τέτοιο φως στον κόσμο
Πώς να την πάρεις τη ζωή δόλωμα του θανάτου;