η Περσεφόνη ιερουργεί...

Άφησε με να δω τα πουλιά
την πρωινή ομίχλη
τη βροχή που ποτίζει τη γη.
Κι έπειτα, νύχτα, οδήγησέ με
στο πάλκο του θανάτου
όπου η κόρη σου η Περσεφόνη
ιερουργεί...

Γιάννης Σταύρου, Ελαιώνας στην Αττική, λάδι σε καμβά

Γιώργος Χρονάς
Αύρα

Όταν θα φτάσεις στο σταθμό
μην κάνεις τίποτα το περιττό
Μην κινηθείς προς το περίπτερο
στους πωλητές καπνού ή φρούτων
Κάτω από τη μεγάλη πόρτα να σταθείς
ακίνητος μέσα στο φως της μέρας
αφήνοντας τη σκόνη του κόσμου στα παπούτσια
στις κλειστές γραμμές των χεριών σου
Γιατί εμείς από μακριά
θα σε αναγνωρίσουμε
κάτω από το ρολόι που θα σημαίνει
χαμένην ώρα.

Στο πάλκο του θανάτου

Ταραγμένη Δήμητρα,
εσύ που ορίζεις αυτά τα χώματα
τους καρπούς που η γη δίνει
οδήγησέ με στον τόπο σου.
Άφησε με να δω τα πουλιά
την πρωινή ομίχλη
τη βροχή που ποτίζει τη γη.
Κι έπειτα, νύχτα, οδήγησέ με
στο πάλκο του θανάτου
όπου η κόρη σου η Περσεφόνη
ιερουργεί.