ποτέ τραγούδι πια...

Αγέρα, που ξεσπάς και κλαις τόσ’ άγρια τον καημό σου,
τόσο που αυτός δε γίνεται ποτέ τραγούδι πια·
αγέρα μου, που ολονυχτίς χτυπάς το πένθιμό σου
το σήμαντρο, μέσ’ στη βαριά τη μαύρη συννεφιά...

Γιάννης Σταύρου, Τρικυμία, λάδι σε καμβά (λεπτομέρεια)

Πέρσυ Μπυς Σέλλεϋ
Αλκυόνες και γύπες

Φύγετε, φύγετε απ’ εδώ, ούτε στιγμή να μείνετε,
σεις, αλκυόνες, της γλυκιάς ενθύμησης πουλιά!
Σ’ άλλη καρδιά πιο ήσυχη ζητήσετε φωλιά·
η ρημασμένη μου καρδιά φωλιά σας πια δεν γίνεται.
Για λούλουδα της άνοιξης μην της κρυφομιλάτε·
με καλοκαίρι ψεύτικο δεν την ξαναγελάτε.
Μια που την παρατήσατε και σ’ άλλα μέρη πήγατε,
γιατί ξαναγυρίσετε; Να φύγετε, να φύγετε!

Σεις, σαρκοφάγα όρνια, σεις, αχόρταγα πουλιά,
που χτίζετε στου μέλλοντος τους πύργους τη φωλιά,
θα βρείτε ελπίδες άρρωστες, ελπίδες μου χαμένες,
χαρές μου που πεθαίνουνε, χαρές μου πεθαμένες,
να μπήγετε το νύχι σας, το ράμφος σας το κοφτερό,
να τρώτε, να χορταίνετε, να τρώτε για πολύν καιρό.

(Μετ. Δημ. Στάης)

Θρήνος

Αγέρα, που ξεσπάς και κλαις τόσ’ άγρια τον καημό σου,
τόσο που αυτός δε γίνεται ποτέ τραγούδι πια·
αγέρα μου, που ολονυχτίς χτυπάς το πένθιμό σου
το σήμαντρο, μέσ’ στη βαριά τη μαύρη συννεφιά·
μπόρες με τα θλιμμένα σας και με τα μάταια δάκρυα,
δάση γυμνά με τα ξερά κλωνάρια απ’ άκρια σ’ άκρια,
βαθιές σπηλιές, κι εσύ τρελή του ωκεανού μανία,
του κόσμου ετούτου κλάψετε πικρά την αδικία.

(Μετ. Λάμπρος Πορφύρας)

Τραγούδι

Για το χαμένο ταίρι του θρηνούσε ένα πουλί
πάνω σ’ ένα ξερόκλαδο, μονάχο καθισμένο.
Ο κρύος βοριάς αμείλιχτος έπεφτε απάνω του
καθώς το ρυάκι κύλαε αποκάτου παγωμένο.

Μήτ’ ένα φύλλο που έβλεπες στο δάσος το γυμνό.
Στο νοτισμένο χώμα μήτ’ ένα λούλουδο που ανθούσε.
Όλα σωπαίνανε τριγύρω, τίποτα δε σάλευε
παρά μονάχα του νερόμυλου ο τροχός βογγούσε.

(Μετ. Κούλα Πετράτου-Μαργαρίτη)