μέσα στα βήματά μας θα χαθούμε...

Τόσος καημός αιμορραγούσε απ' το στόμα σου
που μας έμαθαν πια καλά και είναι μάταιο να αμυνθούμε
μέσα στα βήματά μας θα χαθούμε...

Γιάννης Σταύρου, Τελευταίο δρομολόγιο, λάδι σε καμβά

Μάριος Μαρκίδης
Γράμμα με το ήθος του Μεσοπολέμου
(Θάλασσα Σαρωνικού ήρεμος, 1970)

Ὁ χρόνος σαπίζει τίς σκάλες καί τά γράμματα

σκορπίζει τά χάδια σου στόν ἄνεμο

στεγνώνουνε πικρά οἱ ἀποχαιρετισμοί

μέσα στά βήματά μας ἴσως θά χαθοῦμε.

Τό ξέρω πώς δυσπιστεῖς πώς θέλεις πάλι νά

κεντήσεις τήν ἀγάπη σου

τό ξέρω πώς φυλᾶς μέ προσοχή τά συντρίμμια μας

γιά μιάν εὐπρόσωπη κηδεία

ἁπλώνεις τίς ἴδιες λέξεις στό τραπέζι δαγκώνεις κάθε τόσο

τήν καρδιά σου

μᾶς ξέκαναν οἱ ἐρωτικές ἀλληγορίες

ἡ μνήμη καί ὁ θάνατος μᾶς φυγαδεύουνε.

Σιωπή ἑνός ἄλλου κόσμου

λαίμαργη ἀξιοπρέπεια πού συμπιέζει τήν ψηλή φωνή

τοῦ πόνου

ἀναφιλητό μέσα σέ μερακλωμένες ἁλυσίδες

Καί τ' ὄνομά σου πῶς κατάντησε σά κοιμητήρι;

Πεθαίνει ὅποιος στά μαλλιά σου γείρει.

Κρυμμένοι στήν ἀπιστία μας πληρώνουμε.

Μά πόσο καιρό θά μᾶς θυμοῦνται;

Τόσος καημός αἱμορραγοῦσε ἀπ' τό στόμα σου

πού μᾶς ἔμαθαν πιά καλά καί εἶναι μάταιο νά ἀμυνθοῦμε

μέσα στά βήματά μας θά χαθοῦμε...

Παρά ταύτα, 2001

Τό ἀνέκαθεν

Ἡ διάγνωση ἦταν ἀμείλικτη: βαρειά ἡττοπάθεια.

Δέν θυμᾶμαι τότε ποιός συγγενής πρώτου βαθμοῦ

ράγισε τή φωνή του

ὡσάν νά ἔφταιξε

ὡσάν νά φταίξαμε.

Καί σέ τί μπορεῖ νά φταίξαμε;

Τί μεγάλοι, ψιθύρισε, πού φτάσαμε ὥς ἐδῶ

πόσους καί πόσους Ἀπρίληδες δέν κηδέψαμε.

Εἶναι πολύ ἀργά.

Ἀλλά, τόν παρηγόρησα,

εἶναι ζήτημα DNA

τῆς κληρονομικότητας

Ὅλοι στήν οἰκογένειά μας γνωρίζουμε

ὅτι ἀνέκαθεν

ἦταν

πάρα πολύ ἀργά.