φεύγει σαν πλοίο στην τρικυμία...

Άσε τον κόσμο στη χαρά του
κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
σαν τραγουδάκι χαρωπό,
ένα τραγούδι του θανάτου...

Γιάννης Σταύρου, Στο κύμα, λάδι σε καμβά

Κώστας Καρυωτάκης
Φυγή

Ἀμίλητη, κυνηγημένη
φτάνει σ᾿ ἐρειπωμένο τοῖχο·
στηρίζεται καὶ περιμένει
ἕνα κελάηδημα, ἕνα στίχο.

Γύρω τὸ δάσος μὲ τὶς μπόρες
φεύγει σὰν πλοῖο στὴν τρικυμία.
Κ᾿ ἤτανε ἡμέρες ἀνθοφόρες
-- ἐπέρασαν -- κ᾿ ἤτανε μία...

Τώρα τὴν ἄβυσσο ρωτάει
πῶς βρέθηκε ἄξαφνα δωπέρα,
ἐνῷ στὰ μάτια της κρατάει,
φῶς ὅλη, ἐκείνη τὴν ἡμέρα.

Ψυχή, λησμόνει τὰ ὄνειρά σου.
Ἦρθες, πουλὶ στὴν καταιγίδα,
κ᾿ ἐχάρισες ὅλου τοῦ δάσου
τὴν τελευταία μας ἐλπίδα.

Κυριακή

Ὁ ἥλιος ψηλότερα θ᾿ ἀνέβει
σήμερα πού ῾ναι Κυριακή.
Φυσάει τὸ ἀγέρι καὶ σαλεύει
μιὰ θημωνιὰ στὸ λόφο ἐκεῖ.

Τὰ γιορτινὰ θὰ βάλουν, κι ὅλοι
θά ῾χουν ἀνάλαφρη καρδιά:
κοίτα στὸ δρόμο τὰ παιδιά,
κοίταξε τ᾿ ἄνθη στὸ περβόλι.

Τώρα καμπάνες ποὺ χτυπᾶνε
εἶναι ὁ θεὸς ἀληθινός.
Πέρα τὰ σύννεφα σκορπᾶνε
καὶ μεγαλώνει ὁ οὐρανός.

Ἄσε τὸν κόσμο στὴ χαρά του
κι ἔλα, ψυχή μου, νὰ σοῦ πῶ,
σὰν τραγουδάκι χαρωπό,
ἕνα τραγούδι τοῦ θανάτου.