Χυδαίοι επιλήσμονες, Μαβίλη,
οι Έλληνες που γίνανε γραικύλοι,
χυδαία και η γλώσσα που μιλάνε...
Λορέντζος Μαβίλης
Μνήμη
Το πνεύμα παραδόθηκε στην ύλη.
Φτωχή σοδειά οι στίχοι μου κι εφέτο.
Μαράθηκε στους κάμπους τ’ ασφοδίλι
που θα ‘κοβα, να πλέξω ένα σονέτο
αντάξιο της μνήμης του Μαβίλη.
Παρ’ το μελάνι Μούσα, άγιασέ το
και φλόγα στο χαρτί μου επίστρεψέ το,
ν’ ανάψω ενός ήρωα το καντήλι.
Ματώνω με τα δόντια μου τα χείλη,
που οι ζωντανοί νεκρέ ποιητή, ξεχνάνε–
κι ας πέθανες ελεύθεροι για να ‘ναι.
Χυδαίοι επιλήσμονες, Μαβίλη,
οι Έλληνες που γίνανε γραικύλοι,
χυδαία και η γλώσσα που μιλάνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου