μέσα από τον λυσσασμένο αγέρα...

Οι άνεμοι μάζεψαν τα σύννεφα ψηλά επάνω από το Νοκνάρια
και έριξαν τον κεραυνό στους βράχους, κι ας έλεγε η Μέηβ·
οργή συνέτριψε τις καρδιές μας, καθώς τα ανταριασμένα σύννεφα...

 

Γιάννης Σταύρου, Καράβι στο σύννεφο, λάδι σε χαρτί

Oυίλιαμ Mπάτλερ Γέητς
Oι Iστορίες του Kόκκινου Xάνραχαν
(απόσπασμα)

Δεν είναι ετούτη η σκέψη που με ταλανίζει, είπε ο Χάνραχαν, συλλογίζομαι την Ιρλανδία και το βάρος των δεινών που την συνθλίβει. Και έγειρε και έκρυψε το πρόσωπο μέσα στα χέρια του και άρχισε να τραγουδάει και η φωνή του ακούστηκε σαν άνεμος σε έρημο τόπο.

Οι καστανοί γέρικοι κράταιγοι σπάζουν στα δύο ψηλά στο Κάμεν Στραντ
από έναν μαύρο άνεμο, πικρό που φυσάει από τα αριστερά·
το θάρρος μας σπάζει σαν γέρικο δέντρο στον μαύρο άνεμο και πεθαίνει
μα στην καρδιά μας έχουμε κρυμμένη
την φλόγα από τα μάτια της Κάθλην, της κόρης του Χούλιχαν.

Οι άνεμοι μάζεψαν τα σύννεφα ψηλά επάνω από το Νοκνάρια
και έριξαν τον κεραυνό στους βράχους, κι ας έλεγε η Μέηβ·
οργή συνέτριψε τις καρδιές μας, καθώς τα ανταριασμένα σύννεφα,
μα υποκλιθήκαμε όλοι μας βαθύτατα και φιλήσαμε
τα ακίνητα πόδια της άθλην, της κόρης του Χούλιχαν.

Η κίτρινη λίμνη φούσκωσε και έπνιξε την Κλουθ-να-μπέαρ
καθώς άνεμοι υγροί φυσούσαν μέσα από τον λυσσασμένο αγέρα·
σαν βαριά κατακλυσμού νερά τα κορμιά και τα αίματά μας,
μα από την ψηλή λαμπάδα μπρος στον Τίμιο σταυρό
πιο αγνή στέκεται η Κάθλην, η κόρη του Χούλιχαν.

Και ενώ τραγουδούσε, η φωνή του άρχισε να σπάζει, και δάκρυα κύλησαν στα μάγουλά του, και η Μάργκαρετ —Ρούνει έκρυψε το πρόσωπο μέσα στα χέρια της και βάλθηκε να κλαίει και αυτή μαζί του. Τότε ένας τυφλός επαίτης, δίπλα στην φωτιά, σάλεψε τα κουρέλια του βγάζοντας ένα πνιχτό αναφιλητό και πλέον δεν υπήρχε ούτε ένας ανάμεσα στους παρευρισκόμενους που να μην είχε ξεσπάσει σε λυγμούς.

(Mετ. Mιχάλης Παπαντωνόπουλος)