t


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Σχόλια γύρω από τη ζωγραφική, την τέχνη, τη σύγχρονη σκέψη


Οι επισκέπτες του δικτυακού μας τόπου θα γνωρίσουν νέες πτυχές του ελληνικού τοπίου. Θα έρθουν σε επαφή με τις καλές τέχνες, κυρίως με τη ζωγραφική & τους ζωγράφους, τους έλληνες ζωγράφους, με τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής μας...


Αναδεικνύοντας την ολιστική σημασία του ελληνικού τοπίου, την αδιάσπαστη ενότητα της μυθικής του εικόνας με την τέχνη, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία και την ποίηση, τη σύγχρονη σκέψη...
-----
καράβια, ζωγραφικη, τοπια, ζωγραφοι, σχολια, ελληνες ζωγραφοι, λογοτεχνια, συγχρονοι ζωγραφοι, σκεψη, θαλασσογραφίες


Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

τόσο κοντά στον άνθρωπο η κόλαση είναι...

και να συνεχίσω δύναμη δε μου μένει, γιατί το νιώθω πως έφτασε η στιγμή κοντά στους ανθρώπους με το κτηνώδικο πρόσωπο να γυρίσω, όμως…κουράγιο!..

http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, το μήλο της γνώσης, λάδι σε καμβά

Λωτρεαμόν
Ασματα του Μαλντορόρ
(απόσπασμα)

…Πες μου, λοιπόν, αν είσαι συ το λημέρι του πρίγκιπα του σκότους. Πες το μου…πες το μου, ωκεανέ ( μονάχα σε μένα, για να μη λυπήσεις αυτούς που μέχρι τώρα άλλο από αυταπάτες δε γνώρισαν), κι αν αυτό που ξεσηκώνει τις θύελλες και τ’ αλμυρά σου νερά ψηλά μέχρι τα σύννεφα εξακοντίζει η ανάσα του Σατανά είναι. Να μου το πεις πρέπει γιατί χαρά μεγάλη θα μου δώσει να μάθω πως τόσο κοντά στον άνθρωπο η κόλαση είναι. Αυτή τη στροφή με τούτη την παράκληση να τελειώσω θα ’θελα. Γι αυτό, για ακόμη μια φορά, να σε χαιρετήσω και ν’ αποχαιρετήσω θέλω! Γέρο-ωκεανέ, με τα κρυστάλλινα κύματα… Απ’ τα πολλά δάκρυα τα μάτια μου μουλιάζουν και να συνεχίσω δύναμη δε μου μένει, γιατί το νιώθω πως έφτασε η στιγμή κοντά στους ανθρώπους με το κτηνώδικο πρόσωπο να γυρίσω, όμως…κουράγιο! Μια μεγάλη προσπάθεια ας κάνουμε και, με συναίσθηση του καθήκοντος, στη μοίρα μας επάνω σε τούτη τη γη ας ανταποκριθούμε.
Σε χαιρετώ, γέρο-ωκεανέ.
*
Ωστόσο δεν παραπονιέμαι.
Δέχτηκα τη ζωή σαν τραύμα
κι απαγόρευσα στην αυτοκτονία
να θεραπεύσει την ουλή.
 Θέλω να βλέπει ο Δημιουργός
την κάθε στιγμή της αιωνιότητάς του,
εμένα, το χαίνον ρήγμα.
Είναι η ποινή που του επιβάλλω.
Τα άλογα δεν πρέπει
να ακούσουν αυτά που λέμε.
Θα μπορούσαν ίσως
και να μας καταλάβουν,
 αγαπημένε γυιε του ωκεανού.
 Κακό δικό τους - γιατί θα υπέφεραν
ακόμα πιο πολύ!
Τα άλογά μας κάλπαζαν
κατά μήκος της όχθης,
 σα να δραπέτευαν
απ' το βλέμμα του ανθρώπου

Δεν υπάρχουν σχόλια: