t


ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

Σχόλια γύρω από τη ζωγραφική, την τέχνη, τη σύγχρονη σκέψη


Οι επισκέπτες του δικτυακού μας τόπου θα γνωρίσουν νέες πτυχές του ελληνικού τοπίου. Θα έρθουν σε επαφή με τις καλές τέχνες, κυρίως με τη ζωγραφική & τους ζωγράφους, τους έλληνες ζωγράφους, με τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής μας...


Αναδεικνύοντας την ολιστική σημασία του ελληνικού τοπίου, την αδιάσπαστη ενότητα της μυθικής του εικόνας με την τέχνη, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία και την ποίηση, τη σύγχρονη σκέψη...
-----
καράβια, ζωγραφικη, τοπια, ζωγραφοι, σχολια, ελληνες ζωγραφοι, λογοτεχνια, συγχρονοι ζωγραφοι, σκεψη, θαλασσογραφίες


Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Η κραυγή της κουκουβάγιας γδέρνει τη σιγαλιά...

"For me, poetry is always a search for order", Elizabeth Jennings
(Για μένα, η ποίηση είναι πάντα μια αναζήτηση τάξεως)

Ο κήπος δεν ξέρει τίποτα για την αρρώστια.
Ξέρει μονάχα για τη νωθρή ανταύγεια
των άστρων, το στάλαγμα του φεγγαριού· ξέρει
γιατί, πελούζες και βραγιές, έχουν ισοπεδωθεί...


http://yannisstavrou.blogspot.com
Γιάννης Σταύρου, Νυχτερινή Ύδρα, λάδι σε καμβά


Ελίζαμπεθ Τζέννινγκς

Ο νυχτερινός κήπος του φρενοκομείου

Η κραυγή της κουκουβάγιας γδέρνει τη σιγαλιά.
Φράχτες οι κουρτίνες και πίσω τους
οι βραγιές βολεύουν σε στρωτές σειρές.
Σε λίγο θ’ αναστατωθούν.

Ο κήπος δεν ξέρει τίποτα για την αρρώστια.
Ξέρει μονάχα για τη νωθρή ανταύγεια
των άστρων, το στάλαγμα του φεγγαριού· ξέρει
γιατί, πελούζες και βραγιές, έχουν ισοπεδωθεί.

Και τότε η πληρότητα συντρίβεται.
Μια κραυγή ανθρώπινη διαπερνάει τ’ όνειρο.
Έν’ άγριο χέρι συνθλίβει έν’ ανοιχτό τριαντάφυλλο.
Είμαστε μαγεμένοι, γητεμένοι.

(Μετ. Σπύρος Τσακνιάς)


Σαρξ μία

«Τώρα δεν πλαγιάζουν μαζί, έχουν κρεβάτια χωριστά,
Μ’ ένα βιβλίο εκείνος, έχει το φως αναμμένο,
Σαν κορίτσι εκείνη τα νιάτα ονειροπολεί,
Όλοι είναι φευγάτοι- καινούρια περιστατικά
Θαρρείς πως καρτερούν:  το βιβλίο αφημένο,
Το βλέμμα της στην οροφή τους ίσκιους παρακολουθεί.

Σαν ναυάγια τους ξέβρασε κάποιο πάθος αλλοτινό,
Δίχως καν ένα άγγιγμα, πλαγιάζουν παγωμένοι,
Μα κι αν τυχόν αγγίζονται μοιάζει με ομολογία
Πως λίγη θέρμη απόμεινε, ή και πολύ, στους δυο.
Η αγνότητα, σαν προορισμός, τώρα τους απομένει
Που σ’ όλη τους τη ζωή στάθηκε σαν μια προετοιμασία.

Κι οι δυο παράξενα μακριά, κι όμως παράξενα κοντά,
Ανάμεσά τους η σιωπή τους συγκρατεί σαν νήμα
Χωρίς να τους τυλίγει. Κι ο χρόνος είναι ένα φτερό
Που τους αγγίζει ελαφρά. Το ξέρουν άραγε καλά
Πως γέρασαν αυτοί οι δυο, οι άμοιροι γονιοί μου
Πως η φωτιά τους πάγωσε, απ’ όπου βγήκα έναν καιρό;»

(Μετ. Μαρία Λαΐνά)

Δεν υπάρχουν σχόλια: