Γιάννης Σταύρου, Μαύρα πέυκα, λάδι σε καμβά
(λεπτομέρεια)
είναι τα δέντρα αυτά τα σκοτεινά
τόσο αρχαία, τόσο κλειστά
που μήτε αύρα διαπερνά...
Ρόμπερτ Φροστ
Βαθιά Μέσα μου
Πεθυμιά μου -μια απ' όλες-
είναι τα δέντρα αυτά τα σκοτεινά
τόσο αρχαία, τόσο κλειστά
που μήτε αύρα διαπερνά
να μην ήταν όπως μοιάζουν,
-μοναδική της θλίψης μάσκα-,
μα να τέντωναν απλά τα κλώνια
πέρα ως την άκρη του πεπρωμένου.
Δε θα πρεπε να στέκω
έτσι εγκλωβισμένος, μα μια μέρα,
πέρα να ξεκόψω μακριά,
στην απεραντοσύνη τους να χαθώ
χωρίς φόβο μη τάχα δε βρω
διάπλατον ορίζοντα ή λεωφόρους,
που τις διασχίζουν αργοί τροχοί
αφήνοντας τα χνάρια τους στη σκόνη.
Γιατί θα πρέπει να γυρίσω κάποτε;
Γιατί να θεν με βιάση να με προσπεράσουν;
Δε βλέπω ποιανού λείπω
και ποιος ακόμα μου μεινε αγαπητός.
Δε θα με βρίσκαν αλλαγμένο
απ' αυτό που ξέραν κάποτε
Μόνο πιο σίγουρο
για όσα πιστεύω αληθινά.
Η Ξεκλείδωτη Πόρτα
Περάσανε χρόνια πολλά,
κι επιτέλους ακούστηκε χτύπος.
Να 'ταν η πόρτα μου μήπως
που την είχα χωρίς κλειδωνιά;
Έσβησα αμέσως το φως
στ' ακροδάχτυλα πατώντας
και για τη πόρτα κινώντας
σε προσευχή τα χέρια μου σήκωσα μπρος.
Αλλά ο χτύπος ακούστηκε πάλι
Το παράθυρό μου ήταν φαρδύ:
δρασκέλισα λοιπόν το περβάζι
κι έξω βγήκα πηδώντας στη γη
Κρυμμένος πίσω απ' το περβάζι
Περάστε, ψέλλισα δειλά,
σ' όποιον το χτύπημα της πόρτας
όφειλα, κει στα σκοτεινά
Έτσι μ' αυτό το χτύπημα,
στον κόσμο πήγα να κρυφτώ.
Άδειασα το κλουβί μου
σύγκαιρα, να 'βρω τον άλλο μ' εαυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου